روزنامه شهروند کد خبر: 86390 تاریخ خبر: ۱۳۹۵ سه شنبه ۷ دي آخرین نفس‌های ورزش روستایی توجه جامعه به بازی‌های بومی و محلی به طرز چشمگیری کاهش یافته است شهروند| با این که فدراسیونی به نام بازی های بومی و محلی در ورزش کشورمان فعالیت می کند اما به جز برگزاری جشنواره های محدود در برخی از روستاهای کشور شاید مردم عادی که علاقه زیادی هم به فعالیت این رشته ها دارند، نمی دانند چطور باید این بازی ها را به صورت حرفه ای دنبال کنند. آن قدر گستردگی بازی های سنتی اصیل در سراسر کشور بالاست که شاید به خیلی از این بازی ها پرداخته هم نشود. ازسوی دیگر دنیای مدرن و گسترش فضای مجازی و بازی های رایانه ای باعث غریبه بودن نونهالان با بازی های سنتی شده است. کشتی چوخه درحال نابودی کشتی چوخه یکی از رشته هایی است که از گذشته در خراسان به صورت جدی دنبال شده و حتی شاید تماشاگران حاضر در مسابقات این رشته گاهی اوقات از مسابقات فوتبال هم بیشتر شود. امیر رشید لمیر، یکی از مسئولان هیأت کشتی خراسان رضوی دراین باره می گوید: <<زیباترین کشتی سنتی که می تواند وجود داشته باشد را داریم اما آقایانی که مسئول آن هستند، حاضر نشدند به زیرمجموعه فدراسیون کشتی بیایند و قبول کردند که زیرمجموعه فدراسیون بازی های بومی و محلی باشند که شاید کمترین ارتباط را دارد و جایگاهشان آن جا نیست. خودشان نیز می‎دانند اگر به فدراسیون کشتی بیایند، چقدر مورد توجه قرار می گیرند و احیا خواهند شد اما باید بگویم که این ورزش اصیل ایرانی و خراسانی درحال نابودی است.>> گستردگی پایین بارها ازسوی مسئولان و مقامات شنیده ایم که بازی های سنتی باید در سطح کشور گسترش یابد و حتی احیا شود اما به نظر می رسد تلاش زیادی برای گستردگی این بازی ها در سطح کشور نمی شود. این بازی های محلی هرکدام مربوط به منطقه جغرافیایی خاصی هستند و هنوز هم فقط درهمان منطقه ازسوی اهالی روستاها پیگیری می شوند. بازی <<کپگ>> درمناطق جنوبی، <<شتردوانی>> در بندرترکمن، <<آغوزكا یا گردو بازی>> در مازندران و خیلی از بازی هایی که مربوط به یکی از استان های کشور است، شاید حتی نامش برای خیلی از مردم غریبه باشد. به نظر می رسد برای احیای این بازی ها باید حداقل رشته های محبوب را به صورت مسابقات کشوری برگزار کرد. چرا فقط در روستا؟ از نام بازی های بومی و محلی می توان متوجه شد که این بازی ها در روستاها شکل می گیرد و هرکدام تاریخچه خاص خود را دارد اما چرا نباید برای گسترش بازی های جذابی که می تواند مورد علاقه خیلی مردم شهرنشین باشد، در سراسر کشور تلاش کنیم؟ به نظر می رسد نگاه فدراسیون نیز فقط به برگزاری جشنواره های محدود در روستاهای کشور است. به گفته رئیس فدراسیون 63 هزار روستا در سراسر کشور وجود دارد که برای سفر مسئولان این فدراسیون به این تعداد روستا 200 سال زمان نیاز است! بنابراین با فرهنگ سازی و آموزش بازی های سنتی می توان گستردگی بیشتری به این بازی ها داد. جعفری: گسترش بازی های سنتی نیاز به عزم ملی دارد غلامرضا جعفری، رئیس فدراسیون ورزش های بومی و محلی درباره وضع کشتی چوخه که به گفته کارشناسان درحال نابودی است، به <<شهروند>> می گوید: <<درباره این رشته با فدراسیون کشتی تفاهم کرده بودیم که کار توسعه ای آن برعهده ما باشد و بحث قهرمانی و برگزاری مسابقات کشوری دراختیار فدراسیون کشتی قرار بگیرد. البته این اتفاق با پیشنهاد خود فدراسیون کشتی رخ داد که قرار بود تمام کشتی های محلی را زیرمجموعه خود قرار دهد. ما انجمن چوخه داریم و یک میلیارد تومان هم روی آن سرمایه گذاری شده اما باید درنشستی تخصصی این موضوع پیگیری شود.>> وی در رابطه با گستردگی پایین بازی های بومی و محلی می افزاید: <<ما هم قبول داریم که طبق فرمایشات مقام معظم رهبری باید بازی های سنتی ما به کل دنیا شناسانده شود اما برای این کار باید ساختار داشته باشیم. مثلا باید بتوانیم کشتی چوخه را از خراسان بیرون بیاوریم و کل کشور با این رشته آشنا شوند. البته اقداماتی هم دراین باره انجام گرفته و ما هم اکنون لیگ کشتی چوخه داریم. نباید فکر کنیم که بازی های سنتی فقط مختص به روستاهاست و حتی شاید افرادی که در شهرها زندگی می کنند، خیلی بیشتر محتاج انجام چنین بازی هایی باشند.>> رئیس فدراسیون ورزش های بومی و محلی خاطرنشان می کند: <<برای این که گستردگی بالایی را شاهد باشیم، نیازمندیم که سازمان های دیگر مثل شهرداری ها به ما کمک کنند. واقعیتش را بگویم؛ منابع ما در فدراسیون بسیار محدود است و به خاطر همین بیشتر مسابقات در روستاها برگزار می شود. یکی از ابزار ما می تواند رسانه ملی باشد که هیچ توجهی به بازی های سنتی نمی کند و فقط به فوتبال توجه می شود. باید فراتر از ورزش به بازی های سنتی نگاه کنیم و حتی مجلس و شورایعالی انقلاب فرهنگی نیز پای کار بیایند. برای گستردگی بیشتر بازی های بومی و محلی نیاز به یک عزم ملی داریم. وزارت علوم نیز می تواند در دوره های کاردانی و کارشناسی واحدی را به بازی های بومی و محلی اختصاص دهد.>> بازی های سنتی حفظ شوند اگر به اطراف خود نگاه کنیم، خوب متوجه می شویم که برخلاف یکی، دو دهه قبل خردسالان هم به جای بازی درکوچه و خیابان در خانه نشسته و مشغول بازی های رایانه ای هستند. درست است که در دنیای مدرن زندگی می کنیم اما با نگاهی به تاریخچه بازی های سنتی ایرانی می توانیم دریابیم که عبورکردن از روی این تاریخچه کار راحتی نیست. به نظر می رسد فدراسیون بازی های بومی و محلی به تنهایی قادر نیست که بار سنگین بازی های سنتی که تعدادشان سر به فلک می کشد را به دوش بکشد. برای فرهنگ سازی و گسترش این بازی ها نیاز است که وزارت ورزش که دفتری به نام توسعه بازی های سنتی را درخود جای داده، ورود کرده و از فدراسیون های دیگر نیز کمک بخواهد. حتی برخی از بازی های زیرمجموعه فدراسیون بومی و محلی با سایر فدراسیون ها تداخل دارد. مثلا کشتی چوخه زیرنظر فدراسیون کشتی هم فعالیت می کند یا طناب کشی درفدراسیون انجمن های ورزشی دنبال می شود. در هرصورت باید اقدامی کرد تا درکنار ورزش حرفه ای آیین ایرانی در ورزش فراموش نشود.