روزنامه شهروند کد خبر: 74450 تاریخ خبر: ۱۳۹۵ سه شنبه ۱۶ شهريور دلایل شکایت آمنه بهرامی از فیلم لانتوری در گفت و گو با «شهروند» حقم را می‌گیرم پدر مجید موحدی عامل اسیدپاشی: ای‌کاش پسرم قصاص می‌شد امیرحسین خواجوی| آمنه بهرامی بار دیگر خبرساز شد. اما این بار نه پای قصاص مجید در میان است و نه بخشیدن او در آخرین لحظات قبل از قصاص. این بار آمنه از کارگردان و تهیه کننده فیلم <<لانتوری>> شکایت کرده است. او پس از بازگشت از سفر درمانی به اسپانیا، مدعی شده که عوامل این فیلم بدون اجازه با استفاده از جزییات زندگی او سناریوی <<لانتوری>> را نوشته و جلوی دوربین برده اند. <<لانتوری>> فیلمی با موضوع اسیدپاشی به کارگردانی و تهیه کنندگی رضا درمیشیان چند وقتی است که در سینما اکران شده است. فیلمی که حالا با شکایت آمنه بهرامی، برجسته ترین قربانی اسیدپاشی به چالش جدیدی کشیده شده است. آمنه بهرامی که سال 83 قربانی اسیدپاشی مجید، همکلاسی و خواستگار سابقش شد، هر دو چشم و زیبایی صورتش را از دست داد. او پس از این حادثه 7 سال تلاش کرد تا نخستين کسی در جهان باشد که برای اسیدپاشی حکم قصاص می گیرد؛ اما ماجرای آمنه و قصاص مجید به همین جا ختم نشد و او در آخرین لحظات قبل از اجرای حکم قصاص، در حالی که برادر آمنه با قطره چکان آماده بود تا قطره های اسید را در چشم مجید بچکاند، از قصاص او گذشت و مجید را بخشید. حالا اما چند سالی از آن ماجرا و بخشش مجید می گذرد، ولی مداوای آمنه همچنان ادامه دارد و آن طور که خودش می گوید، خیلی از کمک های مالی که برای درمان چشمانش به او وعده داده شده بود هم به دستش نرسیده و تنها به پول ساخت فیلمی از زندگی اش توسط کمپانی آلمانی دلخوش بود، تا شاید بتواند چشمانش دوباره ببیند؛ اما این آرزو هم با ساخت و اکران لانتوری خیلی زود دود شد و به هوا رفت. حالا آمنه مقصر این ماجرا را کارگردان لانتوری می داند. در ادامه گفت وگوی <<شهروند>> با آمنه بهرامی را می خوانید. چرا از کارگردان فیلم لانتوری شکایت کردید؟ به خاطر این که با زندگی من بازی کردند. آقای درمیشیان با ساخت فیلم لانتوری یک بار دیگر زندگی من را سوزاند. من به پول ساخت فیلمم خیلی احتیاج داشتم. هزینه های درمان چشمم خیلی بالاست. من چند روزی است که از بارسلون برگشتم. مراحل درمانی چشم من خیلی طولانی و هزينه بر است. در همین سفر آخرم به دلیل نداشتن پول نتوانستم جراحی اي که خیلی برای بهبود چشمم حیاتی بود را انجام دهم و بی نتیجه به تهران بازگشتم. آقای درمیشیان قرار بود از زندگی شما فیلم بسازد؟ نه؛ ما چنین قراری نداشتیم. اصلا ایشان با من صحبتی نکرد. پس شما چرا از آقای درمیشیان شکایت کردید؟ یک کمپانی آلمانی سال 91 برای ساخت فیلمی از زندگی من، مذاکراتی با من داشت. تقریبا 2 سال طول کشید تا سر مبلغ قرارداد با هم به تفاهم برسیم. پیشنهاد من 500 هزار یورو بود؛ یعنی رقمی حدود 2 میلیارد تومان، اما آنها قبول نکردند. آخر هم بر سر نصف این مبلغ یعنی 250 هزار یورو به علاوه 2 درصد از محل فروش این فیلم با هم توافق کردیم. آلمانی ها همان سال 93، 10 هزار یورو <<حدود 40 میلیون تومان>> به عنوان پیش پرداخت به من دادند و قرار شد تا مهر ماه 95 کار ساخت فیلم را شروع کنند. دلیل این تأخیر هم به هزينه ساخت این فیلم مربوط می شد. قرار بود هزینه های این فیلم از سوی دولت آلمان پرداخت شود؛ اما با نزدیک شدن به تاریخ شروع ساخت فیلم من با آنها تماس گرفتم و تازه فهمیدم که چه بلایی سر من آمده است. آنها به من گفتند که فیلم لانتوری در ایران ساخته شده و آنها هم این فیلم را دیده اند و دیگر تمایلی برای ساخت فیلمشان ندارند؛ چون لانتوری سوژه اصلی آنها که جزییات زندگی من بوده است را سوزانده. یعنی فیلمسازان آلمانی لانتوری را برگرفته از زندگی شما می دانند؟ بله؛ آنها ابتدا تصورشان این بود که من با حقه و زرنگی با عوامل فیلم لانتوری ساخت و پاخت داشتم و حتی می خواستند از من شکایت کنند؛ اما خودشان متوجه شدند که من از هیچ چیز خبر نداشتم. آنها حتی قید پیش پرداختی که دست من بود را هم زدند. حتی به من گفتند که چون در ایران قوانین مشخصی برای حفظ حقوق مادی و معنوی آثار هنری وجود ندارد، عملا من راه به جایی نمی برم. رقم 500 هزار یورو که شما به آلمانی ها پیشنهاد دادید، معیار خاصی داشت؟ بله؛ قبل از این کمپانی آلمانی یک گروه فیلمسازی از هالیوود با من تماس گرفتند و این رقم را به من پیشنهاد دادند؛ البته شرط آنها برای شروع همکاری قصاص مجید بود که من از قصاص او گذشتم؛ به همین دلیل آنها منصرف شدند. تا سال 91 که پیشنهاد جدیدی از آلمانی ها دریافت کردم. این همه پول را برای درمان احتیاج دارید؟ قطعا؛ هزينه های درمانی من خیلی بالاست. هزینه سفر و اقامت در بارسلون، هزینه های جراحی و دارو همه اینها پول می خواهد. در این چند سال به همه جا نامه نوشتم، کسی در بین دوستان و فامیل نیست که من از او پول قرض نکرده باشم. شاید باورتان نشود من همین الان حدود 350 میلیون تومان بدهکار هستم. من هنوز هزینه جراحی قبلی ام را به کلینیک پرداخت نکردم. آقای احمدی نژاد آن زمان قول داد که هزینه های درمانی من را پرداخت کند؛ اما سفارت ایران در اسپانیا به من فقط 16 میلیون تومان داد. من هم عین این پول را به کلینیک چشم پزشکی در بارسلون دادم. هنوز 14 میلیون دیگر هم به آنجا بدهکارم. هر بار جراحی چشم من حدود 30 تا 40 میلیون تومان هزینه دارد. چشم من پلک ندارد. آنها می خواهند با استفاده از بافت سقف دهان و پوست زیربغلم پلک بسازند. این کارها و جراحی ها هزینه بر است. من روی پول این فیلم خیلی حساب کرده بودم. برگردیم به فیلم لانتوری؛ شما خودتان این فیلم را دیده اید؟ بله؛ این فیلم را دیدم و به نظرم خیلی ضعیف بود. عقیده دارید این فیلم برگرفته از زندگی شماست؟ لانتوری کپی ناقص و خنده داری از جزییات زندگی من است. از آنجا که فیلم وارد قسمت اسیدپاشی می شود، جزییات زندگی من است که به تصویر کشده شده، البته خیلی ضعیف. قسمت هایی از فیلم هم از کتاب <<چشم در برابر چشم>> است. وقتی فیلم را نگاه کردم، خیلی ناراحت شدم. در این فیلم نه تنها از لحظات کلیدی زندگی من پس از اسیدپاشی استفاده شده است، بلکه از جملاتی که من گفته بودم نیز استفاده می شود. مجید در آخرین لحظات پیش از اسیدپاشی به من گفت: <<یا مال من باش یا هیچ کس>> و من این را در کتابم آورده ام. بخش دوم لانتوری هم با همین جمله شروع می شود. یا جمله <<من بخشیدم؛ دیگر چیزی برای باختن ندارم>> که من لحظه بخشیدن قبل از قصاص مجید گفتم را نیز در فیلم می بینید. همین طور وقایع و اظهارات شاهدان در پارک رسالت (محل اسیدپاشی)؛ اینها و موارد متعدد دیگری نيز در اين مورد در فیلم وجود دارد. پس شما از آقای درمیشیان شکایت کردید؟ من این پول را برای عمل هایم لازم داشتم؛ ولی با پا پس کشیدن شرکت فیلمسازی آلمانی، فقط می توانم بگویم آقای درمیشیان با فیلم لانتوری زندگی ام را دوباره سوزاند. من در این چند سال از آقای میرکریمی و آقای هاتف علی مردانی و یک شرکت اسپانیایی پیشنهاد داشتم اما به خاطر قرارداد با شرکت آلمانی همه را رد کردم و حالا دیگر همه چیز خراب و زندگی ام نابود شده است. به کجا شکایت کردید؟ حدود 2 هفته پیش از آقای درمیشیان به دادسرای فرهنگ و رسانه شکایت کردم. نامه ای هم به آقای جنتی، وزیر ارشاد نوشتم و نامه ای هم خطاب به هیأت مدیره خانه سینما. تا آخرش هم ایستاده ام تا حقم را بگیرم. و حرف آخر؟ من مجید را در ازای پرداخت دیه بخشیدم؛ اما در این سال ها هیچ حرفی از دیه نشد. تازه مجید هم سه سال زودتر از پایان حبس 10 ساله اش آزاد شده و از تبعیدش هم خبر ندارم. با مدارکی که داشتم به این موضوع اعتراض کردم اما متأسفانه رفتار خوبی با من نشد. به همین خاطر از قاضی پرونده به دادگاه عالی قضات شکایت کردم و چند سالی است که پیگیر این شکایت نیز هستم که امیدوارم این ماجرا نیز هر چه سریع تر به نتیجه برسد. امروز به خاطر ناتوانی در پرداخت مخارج عمل های جراحی هنوز هم دست به دامن مردم و مسئولان هستم. طی سال های اخیر پزشکان اسپانیایی و پرسنل کلینیک درمانی در بارسلون به من کمک مالی زیادی کردند تا بتوانم به درمانم ادامه دهم؛ اما هزینه های درمانی کمر مرا شکسته است. پدر مجید موحدی: مجید در تبعیدگاهش بنزین فروشی می کند چند سال از آن روزها می گذرد ولی مجید دیگر مثل قبل نشد. افسرده شده و کاری با خانواده ندارد. پس از اتمام محکومیتش در زندان به نیکشهر تبعید شد. دوران تبعیدش هم مثل زندان بخشش خورد اما همانجا ماند و دیگر به تهران بازنگشت. هرچه من و مادرش به او گفتیم، آن روزها تمام شده و تو دیگر آزاد هستی اما به گوشش نرفت. چند سال است که در نیکشهر مانده. اتاقی اجاره کرده و آن جا کار می کند. بنزین فروشی، کارگری ساختمان، دستفروشی. من و مادرش هم نمی توانیم زود به زود به او سر بزنیم. از تهران تا نیکشهر خیلی راه است. مجید بعد از آن اتفاق دیگر مثل قبل نشد. ای کاش قصاص می شد. دادگاه 163 درصد دیه تعیین کرد. آن سال دیه کامل زن حدود 33 میلیون تومان بود. من 55 میلیون تومان دیه را به حساب دادگاه ریختم و رسیدش هم تحویل دادگاه دادم. به من گفتند دیگر با شما کاری نداریم و مجید باید باقی مجازاتش را بکشد. البته هم حبسش کم شد و هم در دوران تبعیدش بخشش خورد. حدود 10 میلیون تومان هم جدا به خانم بهرامی پرداخت کردیم. این همه هزینه کردیم و بدبختی کشیدیم اما چه فایده او دیگر مثل قبل نیست. 4 سال است که از آن روزها می گذرد. نه از آمنه بهرامی خبری دارم و نه پسرم مجید زندگی درستی دارد. یک بار به او گفتم: <<بابا برگرد تهران پیش ما همه چیز کم کم درست می شود>>، ولی او درجواب گفت: <<من تهران کاری ندارم، اصلا نمی توانم درتهران زندگی کنم>>. نمی دانم در آن آب و هوا و دوری امکانات چطور توانسته دوام بیاورد.