روزنامه شهروند کد خبر: 38264 تاریخ خبر: ۱۳۹۴ يکشنبه ۴ مرداد «شهروند» از محله ای گزارش می‌دهد که 4 جوانش را در سیل کن از دست داد سیل ماتم در یک کوچه الناز محمدی| آنها هفت نفر بودند؛ هفت رفیق محله سی متری جی، 16 متری امیری. یکشنبه بود؛ 28 تیر، ساعت 6 عصر، یک روز بعد عید فطر. با خودشان قرار گذاشتند که بروند کنار رودخانه کن و سولقان، تنی به آب بزنند. دو نفر زودتر برگشتند و <<محمد>> و <<منصور>> و <<رامین>> و <<فرزان>> و <<حسین>> کنار رودخانه ماندند. حالا از آن پنج نفر، یک نفر مانده؛ <<حسین>>. پسر 25 ساله ای که حالا شب و روزش را با یک تصویر می گذراند؛ آن سه ساعتی که بالای یک درخت گیر کرد و رفیق هایش را دید که فریاد می زنند و آب دست هایشان را از دست او جدا کرد. زنان و مردان و کودکانی که دیگر زنده نبودند و آب آنها را از زیر پای او، با شتاب دور می کرد. <<حسین>> حالا یک هفته است که قرار ندارد. صبح تا شب خیابان 16 متری امیری و دو خیابان اطرافش را که چهار رفیقش دیگر در آن قدم نمی زنند، بالا و پایین می کند، از کنار تعداد زیادی حجله و علم و پارچه نوشت های سیاه که عکس رفقایش روی آنهاست، می گذرد، به آن روز فکر می کند و هنوز نمی داند چطور شد که زنده ماند؛ چطور شد که عمرش به دنیا شد. محله 16 متری امیری، یک هفته است که سیاه پوش است. حالا هم او در آفتاب تند و تیز تهران، روبه روی خانه <<محمد>> که یک هفته است که نیست، نشسته و اشک صورتش را رها نمی کند؛ پاهایش را در پیاده رو دراز کرده و دستهایش را به سرش گرفته. او به خیابانی نگاه می کند که سرتاسر عزادار است. به قیافه های مغموم هم محله ای ها و مغازه هایی که چند روزی است دکور پشت شیشه هایشان، عکس اعلامیه رفقایش شده. او و <<محمد>> همسایه روبه رویی شان، از بچگی با هم دوست بودند و آن روز یکشنبه تصمیم گرفتند روز تعطیلشان را در خانه نمانند. حالا اشک پشت اشک است و بغض پشت بغض. <<ما هفت نفر بودیم. همه مون از صبح می رفتیم سر کار، شب می اومدیم. گفتیم بریم یه جایی، دیگه از این تعطیلی ها به ما نمی خوره. کاش پامون می شکست و نمی رفتیم. ساعت 6:30 بود که رسیدیم، دو نفرمون زودتر برگشتن، 7:30 بود که اون اتفاق افتاد. اون موقع ما کنار آب نشسته بودیم و داشتیم توی یه آب یه متری، آب تنی می کردیم. اون دو نفر که رفتن، من موندم و محمد و فرزان و رامین و منصور. آب مجال نداد ما دو متر بدویم. من مونده بودم که چه اتفاقی داره می افته؟ محمد داد زد، فرار کنید. وقتی برگشتم نگاه کردم، دیدم که فقط اندازه دو سه تُن چوب داره میاد سمتمون. اون موقع آب 200، 300 متر از ما فاصله داشت اما ما تا اومدیم به خودمون بجنبیم و پنج تا قدم که برداشتیم، آن قدر سرعت آب زیاد بود که بهمون رسید و همه مون رفتیم زیر آب.>> آن روز اما یک درخت، فرشته نجات <<حسین>> شد: <<من بچه هایی رو دیدم که یکی یکی آب آنها را با خود می برد. دست محمد توی دستم بود که آب جدایش کرد و او را برد. من هم 100 متر توی آب کشیده شدم اما انگار یک لحظه، یکی من رو با دستاش بلند کرد و گذاشت روی یک درخت. حجم آب خیلی زیاد بود، دو برابر یه ساختمون سه طبقه. اولش فقط چوب روی آب بود. هی با خودم فکر می کردم که چطوری این همه چوب به سمت ما می آید. بعد از آن آب به سرعت آمد. من دو ساعت بالای درخت بودم و آب همچنان با سرعت می آمد. آن قدر توی دهنم گلِ رفته بود که نمی تونستم داد بزنم و کمک بخواهم. شدت آب خیلی زیاد بود، شاید از سرعت یه جت هم بیشتر بود.>> آن دو ساعتی که <<حسین>> بالای آن درخت بود، چند سال برای او گذشت؛ چند سال سخت، چند سال دردناک: <<اونجایی که ما کنار رودخانه نشسته بودیم، کلی خانواده نشسته بودن. انگار اون روز کل تهران اومده بودن کن. وجب به وجب آدم نشسته بود. همه کنار رودخونه نشسته بودن، جا نبود بشینیم. آب مهلت نداد که اونا از جاشون تکون بخورن. من وقتی بالای درخت بودم، همه شونو دیدم که روی آب می رفتن. اونا چی شدن؟ آب اونا رو کجا برد؟ اول درختا افتادن روشون و بعد روی آب رفتن. بچه های کوچیک رو می دیدم که مرده و روی آب آمده بودن. آب از بالای جاده هم بالاتر زده بود. دو سه ساعت گذشته بود و من هنوز بالای درخت بودم، هر چی نگاه می کردم هیچ کس نبود، هیچ کس نمی اومد. هی می رفتم زیر آب و بیرون می اومدم. آن قدر سرعت آب زیاد بود که لباسامو از تنم کند و برد. لخت شده بودم. بعدش دو سه تا کارگر افغان چراغ قوه انداختن و یه بار نورش ازم رد شد ولی از بس توی گلوم گِل گیر کرده بود نمی تونستم داد بزنم و کمک بخواهم. تا این که بالاخره من رو دیدن و طناب انداختن و منو بالا کشیدن. همین که از آب بیرون اومدم، اون درختی رو که من بهش گیر کرده بودم، آب از ریشه کند و برد. ولی آب تموم نمی شد.>> خاطره آن روز در این یک هفته، خواب را از چشم های <<حسین>> برده است؛ او چیزهایی را آن روز به چشم دیده که می گوید هرگز از جلوی چشم هایش دور نخواهد شد: <<آب همه چی با خودش می آورد؛ آدم، درخت، ماشین، صخره به چه بزرگی. لامصب تموم نمی شد، انگار آب دریا رو روی کن و سولقان باز کرده بودن. آب ماشینارو از جاده بلند می کرد و می برد. من اصلا فکرش رو هم نمی کردم که اونایی رو که آب برد، دوباره پیدا بشن. دیشب توی خواب دوباره آب اومد روم. از اون روز هیچی از گلوم پایین نمی ره، انگار هنوز گِل توی گلومه. اون موقع که روی درخت بودم، چیزایی دیدم که طاقتم رو برید. جرات نمی کردم خودم رو بندازم توی آب، فقط دنبال یه چیزی بودم که رگمو بزنم و بمیرم تا دیگه هیچی نبینم. داشتم دیوونه می شدم. الانم دارم دیوونه میشم، خوابم نمی بره. هی فکر می کنم آب داره میاد سمتم. همه رفیقامو آب برد. زن و بچه مردم رو آب برد. اونا چه گناهی کرده بودن که باید توی روز تفریحشون این بلا سرشون بیاد. الان هنوزم باورم نمی شه که زنده ام، چطوری اینجام.>> تازه داماد و قطعه 319 که خانه همیشگی اش شد انگار که راه دریا را باز کرده باشند تا بیاید و همه چیز را با خود ببرد؛ آدم ها را، ماشین ها را، خانه ها را. آب که بیاید، زن و مرد و بچه نمی شناسد. خیلی ها آن روز تنشان زیر آب بی جان شد و روی آب رفتند. رودخانه، آن روز تعطیل، رودخانه نبود؛ مسیری بود برای آبی که با سرعت آمد و به آدم ها مجال نداد؛ دستان به هم گره خورده کسانی را که به تفریح آمده بودند، از هم جدا کرد و همه را با خود برد؛ خیلی ها را برد و دیگر پس نداد. <<محمد رزمی>> که هم محله ای ها، <<مملی>> صدایش می کردند، تازه دو ماه بود که داماد شده بود. رودخانه کن اما هفته پیش او را بلعید و با خود برد و وقتی پیدا شد، دیگر صورتش نشانی از آن <<محمد>> گذشته نداشت. حالا خانه آنها در 16 متری امیری، مانند خانه <<فرزان>> عزادار است. سرتاسر نمای خانه را پارچه نوشت های سیاه پوشانده و عکسی از او که روی موتور نشسته و پایینش نوشته اند: <<بچه ها حلالم کنید>>. در را باز گذاشته اند تا مهمان ها راحت بیایند و بروند. سفره ناهار را تازه انداخته اند که می رسیم. مادر و خواهر و برادر و همسر <<محمد>> سر تا پا سیاه پوشیده اند و صدایشان خش برداشته. آنها از صورت <<محمد>> 25 ساله می گویند که در سیل از بین رفته بود. او را از روی خالکوبی که روی دستش داشت، شناسایی کردند. خالکوبی ای که اسم برادرش بود؛ <<حامد>> که 9 سال پیش در جاده مشهد تصادف کرد و کشته شد. مادر <<محمد>>، که حالا دومین فرزندش را از دست داده، با چشم هایی پر از اشک، از آن روز و روزهای بعدش می گوید: <<محمد روز یکشنبه توی خونه خوابیده بود. ساعت پنج بود که دوستش زنگ زد گفت بریم بیرون. محمد اون شب واسه شام خونه مادر همسرش دعوت بود. ولی دوستاش اصرار کردن و با موتور اومدن دنبالش و محمد با اونا رفت. وقتی رفت یه سردردی گرفتم که تا حالا کمتر تجربه ا ش کرده بودم. هنوز یه ساعت نگذشته بود که دیدم طوفان شد و رفتم پنجره رو را باز کردم، دیدم بارون میاد. بعدش خانومش زنگ زد گفت محمد قرار بود شام بیاد خونه ما ولی هنوز نیومده. یکی دو ساعت گذشت که شنیدم یکی توی خیابون داره داد می زنه. همون موقع دلم ریخت، چون 9 سال پیش هم اون یکی پسرم تصادف کرد و فوت شد، گفتم نکنه واسه محمد هم اتفاقی افتاده. رفتم پایین از اون کسی که داد می زد پرسیدم چی شده؟ گفت محمد رزمی رو آب برد. خود اون پسره رو انگار کرده بودن توی گل و درآورده بودن. او هم با محمد و دوستاش رفته بود کن و نجات پیدا کرده بود. می گفت ما رفته بودیم بالا به موتورا سر بزنیم، دیدیم که یهو سیل اومد و بچه ها رو آب برد. انگار که آخرالزمون شده باشه.>> <<هرکس که اونجا بوده میگه بارون اونقدر نبود که سیل راه بندازه. اونجا انگار یه اتفاق دیگه افتاده و باعث سیل شده.>> این حرف را حالا خانواده های قربانیان سیل زیاد می زنند و حرف، فقط حرف آنها نیست. در حادثه سیل کن و سولقان، ۸۰ خودرو در مسیر سیلاب دچار حادثه شده و خسارت دیده و تعداد زیادی خانه هم متاثر از سیلاب تخریب یا وسایل آن از بین رفته است. از همان لحظه های اول سیل، <<حسین طلا>>، رئیس مجمع نمایندگان استان تهران گفت که شدت بارندگی و شکسته شدن آب بند کارگاه چینی ها برای آزاد راه تهران- شمال دلیل ایجاد سیلاب شده است. حالا هم احمد مسجدجامعی، عضو شورای شهر تهران که به تازگی از محل سیل دیدن کرده، می گوید: <<متاسفانه کارگران در بستر رودخانه اقدام به تجهیز کارگاه کرده بودند؛ به گونه ای که آب به صورت چشمه ای عبور می کرده است که با جاری شدن سیل، میزان خسارات آنها افزایش یافته است؛ به طوری که علاوه بر مرگ دو کارگر چینی، تعدادی از وسایل و حتی لودرهای آنها نیز به همراه آب به صدها متر پایین تر کشیده شده است. متاسفانه برای نصب پایه های پل، مهندسان نسبت به پرکردن بخشی از رود و تغییر مسیر آن اقدام کرده و این مسأله سبب شد که در هنگام جاری شدن سیل، آب نتواند از کانال های پیش بینی شده خارج شود و آب به سطح جاده آمده است.>> کم بودن نیروهای کمکی هم حالا انتقاد بازمانده ها را برانگیخته. مادر <<محمد>> دراین باره می گوید: <<وقتی خبر رو به ما دادن همه فامیل رفتن که بگردن و پیداش کنن ولی صبح فرداش به من خبر دادن که مرده اش پیدا شده. فامیلامون اون شب تا صبح توی آب و گِل بودن و میگن که تا صبح جنازه بود که از آب درمیاوردن. فرداش آوردنش و الان هم توی قطعه 319 بهشت زهرا خوابیده. قطعه 319 را شما برو نگاه کن، توی این یه هفته یه عالمه آدم که توی همین سیل مردن، اونجا خاک کردن. بعد از این ماجرا هیچ کس از مسئولان سراغ ما نیامده و از ما حالی نپرسیده. حرف ما را به گوش مسئولان برسانید. به آنها بگویید که دل منِ مادر سوخته و اگر کوتاهی ای دراین باره اتفاق افتاده، آنها را نمی بخشم. بچه های ما آن روز رفته بودند تفریح کنند نه این که با این وضع کشته شوند.>> خواهر <<محمد>> هم می گوید که آب جنازه ها را به سمت پارک جوانمردان کن برده بود و از آنجا فقط 18 جنازه را به چشم دیده که از آب درآورده اند: <<اون روز حتی اجازه نمی دادند که کسی با گوشی همراهش از جنازه ها فیلم بگیرد. حتی در پزشکی قانونی از دایی من که رفته بود جنازه را تحویل بگیرد، تعهد گرفتند که دراین باره حرفی نزنند. توی فیلمایی هم که فامیلامون کم و بیش گرفتن، جنازه هایی رو که از آب درمیارن، پیداست که چندتاشون هم چینی هستن.>> <<هانیه>>، همسر محمد هم اینجاست. او صدایش در نمی آید. دست هایش را توی هم گره کرده و پاهایش را تکان می دهد، <<سندروم پاهای بی قرار>>. آن قدر در چند روز گذشته جیغ زده که حالا صدایش به زور از گلویش در می آید. <<دو ماه بود که عقد کرده بودیم. اون شب قرار بود شام بیاد خونه ما. قبل رفتنش به من زنگ زد، گفت من یکی دو ساعت دیگه میام. بعد یکی دو ساعت دیدم نیومد، هر چی بهش زنگ می زدم، در دسترس نبود. یه کم گذشت که از یه خط همراه، اول بهم زنگ زد و گفت شام نخورینا، بارون که بند بیاد راه می افتم و نیم ساعت دیگه خونه ا م و بعد گوشی قطع شد. بعدش جنازه اش رو برام آوردن. قرار بود تابستون سال بعد عروسی کنیم، محمد ولی دیگه نیست.>> چشم های منتظر دو مادر به راه آب از آن جمع پنج نفره، بدن های <<محمد>> و <<فرزان>> پیدا شد؛ مرده و به خاک سپرده شد. <<منصور>> و <<رامین>> اما هنوز نیستند؛ نه خودشان، نه بدن های بی جانشان. یک هفته است که خانواده های آنها منتظرند؛ آنها سیاه نپوشیده اند و خوش ندارند کسی از پسرهایشان با فعل گذشته حرف بزند. <<آنها زنده اند، زنده برمی گردند.>> خانه <<رامین میرزایی>>، یک خانه کوچک قدیمی است که انتظار و امید و یأس از آن می بارد. مردها بیرون خانه نشسته اند و زن ها دور تا دور خانه، دست به دعا برداشته اند؛ برای برگشتن <<رامین>>، پسر 21 ساله خانواده میرزایی. مادر <<منصور افجه بش>> هم اینجاست. او آمده تا با مادر <<رامین>> حرف بزند، شاید دلش آرام بگیرد. <<رامین>> و <<منصور>> 28 ساله را آن روز یکشنبه، آب با خودش برده و هنوز نیاورده است. دو مادر کنار هم روی تخت داخل سالن نشسته اند و زن ها همه پایین، با چشم های نگران نگاه می کنند. روی دیوار روبه رو، <<رامین>> توی قاب عکس لبخند می زند؛ با صورتی ظریف و دست و پایی لاغر. <<فاطمه>>، مادر <<منصور>> می گوید امروز گشته خانه <<رامین>> را پیدا کرده تا بیاید و دلش را با امیدواری مادر او قراری بدهد. <<من یه پسر دارم یه دختر. تنها پسرم یه هفته اس که نیست. من نمی دونستم منصور اون روز رفته کن. منصور شب قبلش به دوستاش گفته بود که موتورم خرابه و نمیام. ولی اومده بودن دنبالش و گفته بودن با موتور ما بیا. من خونه بودم و دیدم که آسمون تاریک شد و طوفان راه افتاد. داشتم تلویزیون نگاه می کردم که خواهرم زنگ زد و گفت منصور خونه ا س؟ جایی رفته؟ خواهرم تلفن رو قطع کرد ولی من اضطراب شدید داشتم. ساعت یک شب بود که زنگ زدم به خواهرزاده م، گفت کن سیل اومده و ما داریم میریم ببینیم چه خبره. هرکار کردم منو نبردن. من از اینجا ناراحتم، اگر مردم می توانستند و یا امکانش را داشتند برای کمک بروند، بچه های ما پیدا می شدن.>> او هم مانند خیلی ها معتقد است که تخریب آب بندی که چینی ها در کن ساخته اند، باعث آمدن سیل و ناپدید شدن فرزندش شده: <<هواشناسی اعلام نکرده بود یا خبرش اصلا به گوش ما نرسید. همه جوونایی که اونجا بودن میگن هیچ کس به ما اعلام نکرده بود که سیل میاد. یکی از خانومای اهل کن به من می گفت که همیشه وقتی هوا خراب می شد با بلندگو اعلام می کردن که کسی کنار رودخونه نره ولی اون روز چنین اتفاقی نیفتاد و مردم از اومدن سیل خبری نداشتن. ساعت 7 صبح دوشنبه من و دخترم رفتیم کن و از اونجایی که راه بسته بود، سوار وانت شدیم و رفتیم. اگر اون روز همه رو بسیج می کردن، شاید بچه ها پیدا می شدن، الان 6 روزه که نیستن. رفتم کلانتری کن، گفتن خانوم برو، ما از هیچی خبر نداریم. همونجا بودم که یه جنازه رو آوردن، فکر کردم بچه خودمه، دویدم و نگاه کردم، دیدم یه بنده خدای چینیه که توی سیل مرده.>> افراد خانواده <<منصور>> و <<رامین>> حالا 6 روز است که اطراف رودخانه کن تا جنوب شهر، به سمت کهریزک را به دنبال دو جوان خانواده هایشان می گردند. <<تعداد نیروهای کمکی خیلی کم است. تنها بچه های ما نیستن، اون روز خیلیا رفتن زیر آب. یه خانومی اونجا بود به من می گفت خانوم آن قدر نگو بچه من، بچه من، اون روز این رودخونه پر زن و بچه بود. اونجا یه تونل هست که آب اون رو خراب کرده و آب ریخته این طرف رودخونه و بچه های ما رو برده اند. الان یه هفته اس که منتظرم. همه بهم میگن برمی گرده، یه وقتایی ته دلم ناامید میشم ولی بازم میگم که خدایا اگه تو بخوای، منصور من برمی گرده.>> مادر <<رامین>> مریض است. دو ماه است که پایش را عمل کرده و حالا از بس در این یک هفته از غم نبودن پسرش جیغ زده، صدایش در نمی آید. <<قبل اتفاق به من زنگ زد، گفت مامان یه کم دیگه میام. بهش گفتم زود بیا، بابات بیاد ناراحت میشه، گفت میام. بعدش دیگه هرچی زنگ زدم جواب نداد. از اون روز همه مردای فامیل توی رودخونه دارن می گردن. حتی یه بیل به ما نمی دن که بتونیم گل و لای رو بکنیم، شاید پیداشون کردیم. همین الان هم هنوز مردامون اونجان. الان سمت شاه تره رو دارن می گردن.>> <<سمیه>>، خواهر رامین، هفته گذشته را به دنبال برادر کوچکش گشته است: <<یک هفته اس که زندگی نداریم. تسبیح دستمونه و دعا می خونیم. من هر روز می گویم او زنده است و می ترسم که حالا وحشت کرده باشد. اشکال ندارد، فقط او برگردد، هرطور که می خواهد، باشد.>> موقع خداحافظی، صدای صلوات آنها بلند است. تسبیح ها همچنان می گردند. زن ها ریز ریز لب هایشان را می جنبانند؛ <<به امید خبرهای خوب>> صدای هواپیمایی که تازه از مهرآباد بلند شده، صدای آن ها را می شکند. در بسته می شود.