روزنامه شهروند کد خبر: 21324 تاریخ خبر: ۱۳۹۳ سه شنبه ۷ بهمن دانش‌آموزان شين‌آباد و قوانيني كه گم شده‌اند اسما روانخواه پژوهشگر اجتماعی گاهی اوقات در برخورد با پدیده ای مانند تکدی گری، یا دانش آموزان بازمانده از تحصیل یا کودک آزاری و... علاوه بر متاثرشدن، به این فکر می کنیم که مسئولان متولی برای رفع یا حداقل کاهش این پدیده چه می کنند؟ و آیا از وضع قانون و سیاست و طرحی برای کاهش آسیب های این مسأله حرفی می زنند؟ به عنوان مثال، بهزیستی از ایجاد خانه های امن نام می برد که زنان آسیب دیده را مورد حمایت قرار می دهد. آن وقت باید یک نفس راحت بکشیم و خیالمان راحت باشد که زنان و دخترانمان وقتی مورد خشونت قرار می گیرند، نهادی وجود دارد که به آن پناه ببرند، نه این که کارد به استخوانشان برسد و مجبور شوند عامل خشونت را به قتل برسانند، آن هم درحالی که می دانند ممکن است به خاطر این عمل قصاص شوند. اما چرا خیالمان راحت نیست؟ و چرا 90 درصد فرار دختران از منزل <<فرار از>> است و نه <<فرار به>>؟ مگر خانه های امن و اورژانس اجتماعی برای تحت حمایت قرار دادن این افراد ایجاد نشده اند؟ پس چرا گزینه انتخابی اين دختران آسیب دیده در منزل، فرار است و نه پناه بردن به اورژانس اجتماعي؟ در زمان حضور قوانین، سیاست ها و طرح ها ممكن است با دو اتفاق روبه رو شويم. از یک سو قوانینی وجود دارند که جامع هستند و راهگشا اما عملیاتی نمی شوند و از سویی دیگر، در برخورد با برخی پدیده ها، خلأ نبود قوانین راهگشا، احساس می شود. آن وقت است که قانون بازی اش می گیرد و هرجا که بخواهد سر و کله اش پیدا می شود و هر جا که نخواهد، غیب می شود! چند وقتی است که به صورت پراکنده اما مداوم خبر دانش آموزان شین آبادی که سال 91 در حادثه آتش سوزی مدرسه شان دچار آسیب دیدگی شدند را می شنویم، از دادن کامل دیه به این دانش آموزان تا گرفتن مستمری مادام العمر یا دادن هزینه به خانواده های این دانش آموزان برای هر بار سفر به تهران و قرار گرفتن آنها در کلاس هوشمند و دادن لپ تاپ به آنها. این که در قبال این دانش آموزان که به خاطر ساختار غیرایمن مدرسه دچار حادثه شده اند و همه زندگي شان تحت الشعاع آن قرار گرفته است، از سوی مسئولان تعهدی دیده می شود، اتفاق خوبی است. اما سوال این جاست که با سایر مواردی که به صورت مشابه ممکن است اتفاق افتاده باشد یا در آینده شاهد آن باشیم، چه برخوردی صورت می گیرد؟ قانون در این جا نقش اصلی خود را که بازکردن گره ای از مشکلات مردم است، به خوبی ایفا می کند، اما در سایر موارد هم چنین است؟ یا باید عادت کنیم که رسانه ای شدن یک مسأله و مطرح شدن آن در اذهان عمومی تنها راه حل ما برای حل مسائلی از این دست است؟ چندی پیش وکیل دانش آموزان شین آبادی گفت: دولت ردیف بودجه ای در سال 94 برای تأمین معیشت و دریافت مستمری کودکان شین آباد از محل بیمه روستاییان، کشاورزان و عشایر برای آنها اختصاص داده است. همچنین نماینده مردم پیرانشهر در مجلس، از موافقت کمیسیون های اجتماعی و بهداشت مجلس با در نظر گرفتن ردیفی مستقل درحدود 12 میلیارد تومان جهت پرداخت مستمری دایم به دانش آموزان شین آبادی خبر داده و حالا سوال این است که دولت و مجلس باید برای <<دانش آموزان شین آباد>> تصمیم بگیرند یا همه دانش آموزان؟ دانش آموزانی که ممکن است از تنبیه بدنی و روانی توسط معلم گرفته تا شرایط غیرایمن مدرسه دچار آسیب شوند و به خاطر رسانه ای نشدن مسأله یا پیگیر نبودن مدام از حقي مانند حقوقي که به دانش آموزان شین آبادی تعلق گرفته است، محروم شوند و اصلا مگر باید پیگیر قانون بود تا اجرایی شود؟ و نمی دانیم تکلیف 13 دانش آموز مدرسه روستای سفیلان که در سال 83 به خاطر استفاده از بخاری نفتی دچار سوختگی 40 درصد شدند، 8 دانش آموز درودزن فارس که در سال 85 دچار سوختگی شدند، دانش آموزان خوابگاه شبانه روزی در سیستان وبلوچستان در سال 89 که دچار سوختگی شدند، دانش آموزان دبیرستان شبانه روزی چابهار که در سال 90 دچار سوختگی شدند و نمونه های دیگری که کسی از آن خبردار نشده است، چه می شود؟! و کاش قوانین ما در جایی که باید، حضور یابند و در جهت حل مسأله اجتماعی گام بردارند، قوانینی که خود به خود قدرت اجرایی داشته باشند و به صورت فراگیر برای همه افراد عمل کنند و برای اعمال اثر، منتظر سر و صدا بپاکردن رسانه ها، آن هم درمورد شخص یا اشخاصی خاص نباشند و اگر کارکرد مثبتی ندارند، تغییر کنند. اگر خانه های امن برای زنان موردخشونت قرارگرفته امن نیست و اگر دختران ترجیح می دهند فرار کنند و آسیب های فراوانی را تحمل کنند اما به اورژانس اجتماعی مراجعه نکنند، باید در نحوه سازماندهی این مراکز بازنگری شود.