روزنامه شهروند کد خبر: 162507 تاریخ خبر: ۱۳۹۸ چهارشنبه ۲۵ ارديبهشت طرح تشدید مجازات اسیدپاشی یک اصلاحیه مترقیانه الناز محمدی دبیر جامعه دوشنبه 23 اردیبهشت 98 را قطعا تعداد زیادی از فعالان مدنی تا سال ها از یاد نخواهند برد؛ کسانی را که سال ها برای دو موضوع جنگیدند، هشدار دادند، تحقیق کردند و حالا به نتیجه رسیده اند. بعد از دو سال تلاش تعدادی از نمایندگان مجلس و به ویژه بعضی از اعضای فراکسیون زنان برای تصویب لایحه <<اصلاح قانون تعیین تکلیف تابعیت فرزندان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان خارجی>> و البته به جریان انداختن <<طرح تشدید مجازات اسیدپاشی>> در صحن مجلس، هر دو به نتایج خوبی رسیده اند؛ اولی جزییاتش دیروز در مجلس تصویب شده و از این به بعد و براساس ماده واحده آن، مادران ایرانی که پروانه زناشویی با مردان خارجی از وزارت کشور ندارند هم هرچند فرزندشان قبل یا بعد از تصویب این قانون متولد شده باشد، می توانند قبل از رسیدن به سن ۱۸ سال تمام شمسی برای تابعیت ایرانی فرزندشان اقدام کنند. دومی یا همان <<طرح تشدید مجازات اسیدپاشی>> هم فوریت بررسی اش در مجلس تصویب شده و حالا امیدهای تازه ای برای مقابله با کسانی زنده شده که اسیدپاشی را برای گرفتن انتقام انتخاب می کنند. آمار انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی نشان می دهد 90 درصد این قربانیان زن هستند؛ زنانی که بیشترشان از ناحیه صورت آسیب می بینند و چشم هایشان نابینا می شود. در سال های گذشته و با هربار انتشار خبری درباره اسیدپاشی به یک زن، فعالان مدنی و حقوقدانان از مباحث قانونی درباره اسیدپاشی در ایران گفته اند؛ از این که مجازات اسیدپاشی کافی نیست یا این که تشدید مجازات آن، چرخه خشونت را بازتولید خواهد کرد. حالا و با به جریان افتادن <<تشدید مجازات اسیدپاشی و حمایت از آ سیب دیدگان ناشی از آن>>، دوباره این سوال پیش آمده که اساسا وقتی اسیدپاشی یک فعل خشن و غیرانسانی است، آیا با مجازات انگاری بیشتر می شود جلوی وقوع آن را گرفت؟ پاسخ به این سوال متفاوت است، اما آن چه با هر نگاه حقوقی به این طرح دستگیر آدم می شود، نگاهی مترقیانه به مجازات است، آن هم زمانی که در قانون مجازات اسلامی، مجازات قصاص برای اسیدپاشان در نظر گرفته شده و البته هیچ گاه اجرا نشده است. حالا کسانی که با پاشیده شدن اسید روی صورت و دست و پا و بدن های شان، با چشم هایی نابینا و پوستی چروک و سوخته، زندگی شان را ادامه می دهند، می توانند آن حجم خشم و ناراحتی ای را که از اسیدپاش شان در دل دارند، به امید مجازاتی تازه که بیشتر قابل اجراست، کمی بنشانند؛ مجازاتی که در صورت تصویب در مجلس و تایید نهایی در شورای نگهبان به این صورت خواهد بود: <<ریختن اسید یا سایر ترکیبات شیمیایی روی فرد، فرو بردن اعضای بدن درون اسید و اعمالی نظیر آن در حکم اسیدپاشی است؛ بنابراین هرگاه شخصی مرتکب جرم موضوع این قانون شود و مجازات آن قصاص نباشد یا به هر علتی مانند فرار، مرتکب یا مصالحه اولیای دم قصاص اجرا نشود، مرتکب علاوه بر پرداخت دیه یا ارش مطابق مقررات مربوطه مجازات خواهد شد و آن حبس های تعزیری درجه یک تا ۴ است.>> حالا قربانیان اسیدپاشی می توانند امید داشته باشند برای به زندان رفتن کسانی که زندگی آنها را با چالشی جدی روبه رو کرده اند؛ قربانیانی که تعداد زیادی شان و در رأس شان <<آمنه بهرامی>>، از سال های دور تا به حال، نتوانسته و در اصل دل شان نیامده است که حکم قصاص و به ویژه قصاص چشم را برای اسیدپاشان شان اجرا کنند و همیشه در گفت وگو با رسانه ها گفته اند کاش راه دیگری می شد برای مجازات آنها پیدا کرد، پس از آن که از قصاص بخشیده می شوند. در این میان، آن ترس نصفه ونیمه کینه پردازان اسیدپاش حالا می تواند به ترسی بزرگتر تبدیل شود تا زمان خریدن اسید که تهیه و تولید آن هم قرار است محدود شود- و ریختن آن روی صورت افراد، کمی بیشتر با خود و به آینده شان فکر کنند.