روزنامه شهروند کد خبر: 151690 تاریخ خبر: ۱۳۹۷ پنج شنبه ۱۳ دي نتایج چندین پیمایش و نظرسنجی نشان می‌دهد که‌ درصد بالایی از شهروندان تهرانی از این شهر رضایت ندارند و به ‏مهاجرت از آن فکر می‌کنند چرا تهرانی‌ها شهرشان را دوست ندارند؟ خلیل‌آبادی، رئیس کمیته میراث فرهنگی و گردشگری شورای اسلامی شهر تهران: مدیریت شهری در گذشته انسان‌محور نبوده است؛ برای رفاه و آسایش آدم‌ها در تهران فکری نشده و نحوه مدیریت بیشتر ساختمان‌محور، پروژه‌محور و خودرومحور بوده است شهروند| <<اقبال>> می گوید برای ما که داروندار و خاطرات کودکی مان را در روستایی اطراف نیشابور ‏جا گذاشتیم تهران هیچ وقت خانه مادری نمی شود، برای فرزندان مان هم نمی شود. او تاریخ دقیق ‏آن تاریک روشن صبح یکی از روزهای پاییزهای سال ۷۱ را که در پایانه شلوغ جنوب از اتوبوس ‏پیاده شد، فراموش کرده، اما یاد نخستین روز غربت همچنان در ذهنش است. می گوید ۱۹ساله بود که ‏برای نخستین بار قدم به شهری گذاشت که پیش از این فقط در تلویزیون درباره ترافیک و آلودگی اش ‏شنیده بود. او کارش را با شاگردی در یک عطاری در منطقه ۱۲ شروع کرد و حالا خودش عطاری ‏دارد: <<الان دیگر بیشتر از این که با فامیل و مردم روستا ارتباط داشته باشم با همین همسایه ها و ‏مغازه دارها رفتیم ولی هنوز دلم می لرزد که بگویم تهرانی هستم، من خراسانی ام و بچه ام هم ‏خراسانی است. ریشه را نمی شود تغییر داد.>> اقبال یکی از همان ۲۹درصد شهروندان تهرانی است ‏که تهران را <<کم>> دوست دارد و همچنان امیدوار است که روزی به دیار خودش برگردد: <<اینجا ‏شهر ما نیست. رسم و فرهنگ ما نیست ولی کاری هم فعلا نمی توانیم بکنیم. مگر همه الان از همه ‏زندگی شان راضی اند که حالا من بگویم از تهران راضی ام؟ نه.>> روایت مشابه آن چه را اقبال می گوید ‏می توان با کلمات متفاوت ولی محتوای یکسان از زبان تعداد بیشتری از شهروندان تهرانی ساکن در ‏مناطق مختلف هم شنید؛ آنها که پایتخت چندمیلیونی این روزهای ایران برای شان نه یک محل آرام ‏زندگی، بلکه یک پناهگاه موقتی است هرچند که همین کلمه موقت می تواند برایشان با تمام شدن ‏عمرشان، تمام شود. ‏ ‏ نمی شود تهران را رها کرد ‏<<رضا>> ۷سال پیش دانشجوی دانشکده سینماو تئاتر دانشگاه تهران شد و آمده بود که کارش را یاد ‏بگیرد و با مدرک و تجربه ساخت فیلم، به داراب برگردد. او می گوید حتی سال های اول دانشگاه هم ‏به سوژه هایی در شهر و استان خودش برای مستندسازی فکر می کرد، اما حالا نمی تواند و نمی خواهد ‏تهران را رها کند: <<ببین از این همه آدمی که برای دانشگاه و کار به تهران می آیند چند درصد ‏برمی گردند؟ خیلی کم. دلیل هم دارد و آن این که هیچ شهری در ایران پتانسیل تهران را ندارد. در ‏این شهر می شود گم شد و می توانی برای خودت زندگی کنی و چه امتیازی مهمتر از این؟ از دوستان و ‏هم کلاسی های من فقط آنهایی برگشتند که کار دولتی چیزی پیدا کردند.>> رضا می گوید که ‏‏<<نمی شود با تهران رابطه متعادلی داشت و این شهر به گونه ای است که همزمان که از آن متنفری، ‏دوستش هم داری و برای من هم دقیقا همین است. بعضی وقت ها می روم و چندهفته هم داراب ‏می مانم ولی روزهای آخر واقعا دلم برایش تنگ می شود. این جا خانه من شده است.>> هم خانه امروز ‏رضا هم شرایط مشابهی دارد، اما می خواهد از ایران برود. <<مصطفی>> معتقد است که تنها با زندگی ‏در تهران است که می توان پیگیر کارهای رفتن شد: <<حتی اگر شیراز یا هر شهر بزرگ و مهم دیگر ‏هم که باشیم مجبوریم برای پیگیری کارها به تهران بیاییم. خب چه بهتر که همین جا هم زندگی ‏کنم؛ فعلا قصه من همین است.>> ‏ ‏رضایت از تهران به روایت آمار ‏ در تهران هشت ونیم میلیون نفری، داستان های متنوع و متفاوتی را می توان از زبان شهروندان و ‏درباره رابطه و نسبت آنها با محل زندگی شان شنید که قطعا نمی توان به جمع بندی دقیق رسید. ‏نتایج نظرسنجی های رسمی اما می تواند اطلاعات دقیق تری از این علاقه یا بی علاقگی به تهران را ‏نشان دهد که آخرین مورد توسط شهرداری تهران انجام شده است. <<پیروز حناچی>> که به تازگی ‏سکان مدیریت پایتخت را برعهده گرفته چند روز پیش درباره نتایج این نظرسنجی به این ‏جمع بندی رسید که مدیران کنونی باید تلاش بیشتری برای رضایت شهروندان انجام دهند. در این ‏نظرسنجی از شهروندان تهرانی پرسیده شده که چقدر تهران را دوست دارید؟ در پاسخ، 29 درصد ‏علاقه شان به تهران را کم، 24 درصد متوسط و 47 درصد زیاد دانسته اند. بخش دیگری از این ‏نظرسنجی به <<آرامش از زندگی در تهران>> اختصاص داشت که نتایج آن چندان امیدوارکننده ‏نیست. در پاسخ به این پرسش هم 45 درصد از ساکنان کنونی تهران آرامش خود از زندگی در ‏تهران را کم، 36 درصد متوسط و 19 درصد احساس آرامش شان را زیاد دانستند. یکی از نکات ‏دیگر این نظرسنجی به میزان علاقه شهروندان نسبت به محله شان اختصاص داشت که نتایج آن نشان می دهد ‏علاقه به محله بیش از رضایت از خود تهران است. در پاسخ به این پرسش، 19 درصد علاقه خود به ‏محله محل زندگی خود را کم اعلام کرده اند؛. در مورد راحتی در محله، 23 درصد کم، ۳۵ درصد ‏متوسط و 42 درصد آن را زیاد دانستند‎.‎ ‏ در آرزوی راه گریز‏ کنارهم قراردادن گفته های شهردار کنونی تهران از میزان دلبستگی شهروندان به پایتخت ایران با ‏نتایج پیمایشی که پژوهشگاه فرهنگ ، هنر و ارتباطات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انجام داده، ‏تصویر دقیق تری از وضع کنونی تهران نشان می دهد. براساس این پیمایش، ۵۷.۹ درصد از ‏تهرانی ها به ترک این شهر و زندگی فکر می کنند‎.‎‏ پاسخ دهنده های تهرانی برای این میل به مهاجرت ‏خود دلایلی دارند و قطاری از مشکلات را دلیل این علاقه به گریز خود اعلام کردند. نتایج این ‏پیمایش می گوید که مشکل تهران از نگاه مردم سه دسته اصلی است؛ حادترین مسائل شهر آلودگی ‏هوا و ترافیک است که بیش از ۹۳ درصد از پاسخگویان، حاد بودن آن را زیاد می دانند‎.‎‏ فاصله ‏طبقانی میان شمال و جنوب، جمعیت زیاد، بی تفاوتی مردم نسبت به یکدیگر و آسیب پذیری در برابر ‏زلزله مشکلات دیگری است که شهروندان تهرانی معتقدند به حادی آلودگی هوا و ترافیک نیستند.‏‎ ‎علاوه براین، چهار مشکل جرم و جنایت، ناامنی هنگام تردد در شهر، کمبود امکانات تفریحی و ‏ورزشی و کمبود وسایل حمل ونقل عمومی در رده سوم اهمیت است‎.‎‏ ‏ ‏عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو ‏ ماجرا اما به مجموعه ای از مشکلات خلاصه نمی شود و حتی بی علاقه ترین شهروند کنونی این شهر، ‏مزیت هایی برای شهر دود و ترافیک ردیف می کند. براساس همین پیمایش پژوهشگاه فرهنگ ، هنر و ‏ارتباطات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بسیاری از تهرانی ها امکان داشتن <<شغل و درآمد>> را ‏مهمترین مزیت این شهر می دانند. تهرانی ها در پاسخ به پرسش این پیمایش درباره نکات خوب زندگی ‏درتهران گفته اند که مهمترین ویژگی های خوب این شهر به ترتیب فرصت شغلی و درآمد بیشتر ‏‏(36.5 درصد)، امکانات بیشتر نسبت به سایر شهرها (31.8 درصد) امکان پیشرفت بیشتر ‏‏(13 درصد) و پایتخت بودن (11.2 درصد) است. دراین بین اما 3 درصد پاسخگویان معتقدند تهران ‏هیچ خصوصیت خوبی ندارد و 4.4 درصد هم هیچ کدام از موارد یادشده را مزیت تهران نمی دانند. ‏یکی از موارد جالب دیگر این پیمایش، پاسخ شهروندان به این پرسش است که <<اگر شهردار شوید ‏نخستین اقدام برای شهر چه خواهد بود؟>> ‏‎12.1‎‏ تهرانی ها گفته اند که اقدامی ‏برای کاهش ترافیک انجام می دهند. علاوه براین 10.3 درصد از پاسخ دهنده ها رسیدگی به مناطق ‏فقیرنشین را نخستین اقدام خود درصورت شهردارشدن، اعلام کردند. مبارزه با فساد اداری (10 درصد) ‏ساماندهی متکدیان، معتادان، کارتن خواب ها و کودکان کار (7.9 درصد) و اقدام برای کاهش آلودگی ‏هوا (7.2 درصد) و توجه به نظافت و زیباسازی شهر (6.3 درصد) هم بخش دیگری از پاسخ ‏شهروندان به این پرسش بود. از دیگر نکات جالب این پیمایش به میزان رضایت ساکنان مناطق ‏مختلف از زندگی تهران برمی گردد که براین اساس، ساکنان منطقه یک و 22 بیشتر از سایر مناطق، ‏جمعیت زیاد را مسأله ای برای شهر تهران می دانند، ساکنان مناطق عمدتا فقیرنشین 19 و 20 به ‏همراه ساکنان مناطق 21 و 22 بیشتر از سایرین فاصله بین شمال و جنوب را مسأله ای برای تهران ‏تصور می کنند. ساکنان منطقه 22 کمتر از دیگران جرم و جنایت را مسأله ای حاد برای شهر تهران ‏می دانند درحالی که ساکنان مناطق 12، 6 و 14 در نقطه مقابل قرار دارند‎.‎‏ ‏