روزنامه شهروند کد خبر: 137524 تاریخ خبر: ۱۳۹۷ چهارشنبه ۲۰ تير گفت‌و‌گوی «شهروند» با برادر روح‌الله داداشی و برادر قاتلش 7‌سال پس از وقوع جنایت پای افراد دیگری هم در میان بود اگر فرصت می‌دادند آن پسر 18 ساله اعدام نمی‌شد شهروند| موی سفید و صدای غمگینش نشان می دهد که هنوز هم به سوگ برادرش نشسته؛ برادری که به گفته خودش هم فرزندش بود، هم دوستش و هم شاگردش؛ 7 سال پیش درست در همین روزها بود که برادرش را از دست داد. پسر 30ساله ای که یکی از مردان آهنین ایران بود و در چندین مسابقه افتخارآفرینی کرد. روح الله داداشی که کشته شدنش به دست یک پسر 18ساله، خشم مردم ایران را برانگیخت. مردمی که تاب قتل قهرمانشان را نداشتند. حالا 7 سال از آن تیرماه غم انگیز سال 90 می گذرد، ولی علی هنوز هم با شنیدن اسم روح الله بغض می کند. نمی شود گفت که یادآوری آن روزها حالش را بد کرده است، چون علی داداشی هر روز و هرشب به آن اتفاق و آن 40روز وحشتناک فکر می کند. هنوز هم سوال هایی در ذهنش بی پاسخ مانده اند. در آن 40روز آن قدر سوگوار برادرش بود که اصلا نتوانست درست فکر کند و تصمیم بگیرد. علیرضای 18ساله بلافاصله پای چوبه دار رفت و این پرونده برای همیشه بسته شد، ولی خانواده روح الله و خانواده علیرضا هرگز نتوانستند رنگ آرامش را ببینند. سروصداها خوابید، خشم ها فروکش کرد، حاشیه ها تمام شد و دستگاه قضائی هم کار خودش را به پایان رساند، ولی کسی نفهمید که این دو خانواده تازه روزهای تلخ و سیاهشان آغاز شده و زندگی روی خوشش را از آنها گرفته است. علی داداشی که 8 سال از برادرش بزرگتر بود، در گفت وگویی با خبرنگار <<شهروند>> از این 7 سال سختی که گذشت، می گوید: 7 سال گذشت، در این مدت از این که قاتل برادرتان را نبخشیدید، پشیمان نشدید؟ من از همان روزهای اول هم خواستار اعدام نبودم. دوست نداشتم آن پسر اعدام شود و تا لحظه اجرای حکم هم مخالف بودم. پس چرا رضایت ندادید؟ نمی شد. مردم و طرفدارهای برادرم اجازه نمی دادند. در واقع ماجرای قصاص قاتل از اختیار ما خارج بود. ما هیچ نقشی در اعدامش نداشتیم. همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد و اصلا روال طبیعی نداشت. از طرفی داغمان تازه بود و اصلا فرصت فکرکردن نداشتیم. فرصت نشد فکر کنیم و درست تصمیم بگیریم. من و خانواده ام با قصاص قاتل مخالف بودیم. او باید زندانی می شد و جور دیگری مجازات می شد. او با اعدام شدنش راحت شد و رفت ولی ما هر روز داریم عذاب می کشیم. ازطرفی آن زمان پیامک های تهدیدآمیز داشتیم و تحت فشار بودیم. می گفتند نباید گذشت کنید. مردم همه می خواستند اعدام شود. جو امنیتی و پلیسی شده بود و خودمان هم حال بدی داشتیم. از طرف طرفدارهای برادرم هم تهدید می شدیم. فشار خیلی زیاد بود؛ در عرض 40روز اعدام شد. برای همین نقشی نداشتیم. اگر به ما فرصت و اجازه می دادند خودمان تصمیم بگیریم، شاید این اتفاق نمی افتاد و قاتل را درنهایت می بخشیدیم. خودتان قاتل برادرتان را دیده بودید؟ من وقتی با قاتل روبه رو شدم، اصلا به او بی احترامی نکردم. فقط گفتم چرا این کار را کردی؟ او هم گفت، وقتی که داداشت را دیدم و پیاده شد، از هیکل بزرگش ترسیدم، ولی وقتی دیدم آدم آرام و مظلومی است، جرأت پیدا کردم و او را زدم. با این حال، اصلا به او بی احترامی نکردم. قاتل، هیچ وقت از شما درخواست بخشش نکرد؟ در تمام مدتی که او بازداشت شد، حتی یک بار هم طلب بخشش نکردند، ولی من فکر می کنم که فرصت نداشتند. همه چیز خیلی سریع رخ داد. داغمان تازه بود. نه ما فرصت فکرکردن داشتیم و نه آنها فرصت تلاش برای نجات از اعدام قاتل داشتند. یعنی الان پشیمانید از این که قاتل برادرتان اعدام شد؟ من همیشه گفتم که دوست ندارم قاتل اعدام شود. الان هم می گویم از این که او اعدام شد خوشحال نیستم و حتی ناراحت هم هستم. از طرفی هنوز خیلی از مسائل برای ما گنگ و بی پاسخ است. من حس می کنم که مقصر اصلی مرگ برادرم، علیرضا نبود. فکر می کنم پای کسان دیگری هم در میان بود. اما آن زمان آن قدر همه چیز سریع رخ داد که نشد به تمام این موضوعات رسیدگی کنیم. حال و روز شما و خانواده تان بعد از 7 سال چطور است؟ خیلی ناراحتیم. داغش هنوز تازه است. من همیشه گفتم، روح الله بهترین بچه، بهترین برادر، بهترین شاگرد و بهترین دوستم بود. از سه سالگی تمام کارهای برادرم را خودم انجام می دادم. من 8 سال بزرگتر بودم. همه کارهایش با خود من بود. حمام بردن و ورزش کردن و غذا دادن. خیلی از لحاظ روحی و روانی به برادرم وابسته بودم. هنوز هم وقتی عکسش را می بینم یا دوستانش را می بینم ناخودآگاه گریه می کنم. نمی توانم فراموش کنم. هنوز وقتی سر مزارش می روم انگار همان روز اول است و حالم بد می شود. برادرم بهترین رفیقم بود و هر روز بیشتر دلتنگش می شوم. مادر و پدرتان فوت کرده اند؟ بله. مادرم که سال 75 فوت کرد. پدرم هم 40 روز پیش از مرگ روح الله فوت کرد. درست روز چهلم پدرم و تولد امام زمان (عج) بود که خبر دادند برادرم کشته شده است. ما تازه لباس های مشکی خود را از تن درآورده بودیم که دوباره سیاهپوش شدیم. کاش فرصت زندگی به برادرم می دادند هنوز هم در پروفایلش عکس برادرش را گذاشته؛ بعد از 7 سال نتوانسته حتی ذره ای از داغی که داشته کم کند. هر روز بیشتر از قبل آرزو می کند کاش برادرش زنده بود و او را یک بار دیگر می دید. برادر قاتل روح الله داداشی که هنوز هم با شنیدن نام علیرضا اشک می ریزد دراین باره به<<شهروند>> می گوید: <<برادرم گناهی نداشت. خیلی زود او را پای چوبه دار بردند و اعدامش کردند. نباید به این سرعت حکمش را اجرا می کردند. باید تحقیقات بیشتری در این باره صورت می گرفت. او یک بچه بود و هنوز به 18سالگی هم نرسیده بود. قدرت تصمیم گیری نداشت. برادرم مظلوم بود و اهل دعوا نبود. اگر هم کاری کرده بود، از روی عمد نبوده و حتما ترسیده بوده. برای همین کاش به او فرصت زندگی کردن می دادند. به اندازه کافی تنبیه شده بود. ای کاش زنده می ماند ولی در زندان زندگی می کرد. فقط زنده بود و ما هرازگاهی او را می دیدیم. دلم برایش بیشتر از قبل تنگ می شود. در هر شرایطی به یاد علیرضا می افتم و می گویم ای کاش بود. ای کاش نفس می کشید. ولی دیگر فایده ای ندارد. ما برادرم را از دست دادیم و مشخص نشد که ماجرای اصلی چه بوده است.>>