روزنامه شهروند کد خبر: 119419 تاریخ خبر: ۱۳۹۶ سه شنبه ۱۴ آذر بازنگری در قوانین مربوط به سلاح سرد، بازار چاقو سازی زنجان را به خواب برد چاقو کُشی شیده لالمی | 33 سال است چراغ های این اتاق ساعت 6:15 دقیقه صبح روشن می شود. همسایه ها به تصویر همیشگی مردی که هر صبح با آبپاش نارنجی گلدان های شمعدانی ها را آب می دهد، عادت کرده اند. تصویر او از دور پیداست، وقتی سرش را بالا می گیرد تا قدم های برگ های نورس یک گیاه رونده را در دورترین دیوار اتاق دنبال کند. حالا تنها چند قدم مانده تا به سقف برسند. تقویم پاییز به وقت آذر است، اما اتاقک سه درچهارمتری پشت بازارچه، حال وهوای زمستان گرفته. سرما استخوان سوز است و شمعدانی ها، پشت تنها پنجره اتاق به هم چسبیده اند. دیوار پر از تیغه ها و چکش ها، قیچی ها و تسمه ها و سوهان های کوچک و بزرگ و کنار آنها یک آینه کوچک که دنیا را شکسته نشان می دهد. آنها نیستند، اما صندلی های شان مانده. تا همین چند ماه پیش سه نفر بودند. یکی پای دستگاه می نشست، یکی دسته ها را سوار می کرد و یکی میخ ها را. حالا در این اتاقک دو صندلی خالی است و مردی که پُرِ عمرش را با تیزی چاقوها سر کرده، به نوبت روی آنها می نشیند. <<عباس و اکبر چند ماهی است رفته اند. نه فقط من، خیلی ها دیگر نمی توانند شاگرد نگه دارند. بازار کار خرابه. قبلا هفته ای 40 تا 70 چاقو سفارش داشتیم، الان 15 تا را هم به زور می برند. اکبر این جا می نشست و عباس این جا. هنوز بعضی وقت ها می آیند و چندتایی کنار دست من می سازند، نقلِ هوای دل شان است که می آیند. وگرنه یکی شان شده راننده، یکی هم شاگرد رستوران.>> صیقل خوردن فولاد و فنر روی سوهان دستگاه ها، صدای ممتد و ریزی دارد. صدا به صدا نمی رسد. عینک سیاهی چشمان مرد را در برابر هجوم براده های سوزان پناه داده. اوستا حمید، در 33 سال گذشته، از 12سالگی تا به امروز هر سه ساعت یک بار، یک چاقوها ساخته؛ همه شبیه هم: <<چاقوی تولید کارگاه ما همین یک مدل است. به اینها می گن چاقوی چوپونی. واسه سر بریدن. نترسین یه وقت -اتاق پر می شود از صدای خنده اش- سر بریدن از نوع حلالش، مرغ و گاو و گوسفند.>> چاقو ها را ردیف کرده روی میز با دسته های هم شکل و تیغه های ظریف. چاقو را می کشد روی شیار نازک پشت نعلبکی چینی و بعد روی مچ دست چپش، انبوه موهای سیاه می ریزد روی میز. این آزمایشی است برای این که بگوید ببین! چقدر تیز و برنده اند: <<همه شبیه هم اند اما کوچک و بزرگ دارد. این طرف اسم خودم حک شده، آن طرف هم مهر زنجان.>> چاقوی دست ساز، همیشه افتخاری برای زنجانی ها بوده، هنوز هم هست. یک چاقو می گویند و هزار قصه برایش. مردم، مسافران و سفرنامه نویسان همه این شهر را با تیزی قمه ها و قداره ها، شمشیرها و خنجرها و آوازه چاقوهای برنده اش، با دسته های عجیب و تراش های ظریف، با عاج و صدف و دسته های چوب گردو و گیلاس به خاطر می آورند. از وقتی پیکر مردان نمکی، در معدن چهرآباد زنجان با داس و ابزارهای جنگی که به کمر بسته بودند، پیدا شده، مردم شهر یک گواه تاریخی دیگر هم پیدا کرده اند تا با استناد به آن تاریخ چاقو سازی در شهرشان را تا 6هزار سال عقب ببرند. مردمان شهری که بسیاری شان با نان چاقوسازی بزرگ شده اند و حالا دیگر تیغ شان برش ندارد: <<نمی دانم این چه شومی بود که افتاده وسط سفره ما. چاقوی زنجان را دیگر کسی نمی برد. پشت سر هم بلاست که سر ما نازل می شود. هر چه فریاد می کشیم، به جایی نمی رسد. چند سال گرفتار واردات بودیم. آن قدر چاقوی چینی وارد کردند که بازار از دست ما رفت. با 6هزارسال تاریخ چاقوسازی، چین شد پادشاه بازار چاقوی ایران. دل مان خوش بود که بازار خوبی در عراق داشتیم، می آمدند محصولات مان و قمه و قداره می بردند که بلای دوم نازل شد. گفتند مجلس حمل و تولید سلاح سرد را ممنوع می کند، حالا دیگر تاجران عراقی هم از ما کار نمی خرند. می گویند دولت تان اذیت مان می کند. می روند از چین می خرند. ما هم دست گذاشته ایم روی دست که چه باید بکنیم...>> در بازار چاقوسازان، مردان روی چهارپایه های کوتاه با کمرهای خمیده و سرهای به زیر افتاده، تمام حواس شان به حرکت پرشتاب دستگاه هاست. چشم های شان، خیره به حرکت لغزنده و لرزان ورقه های فولاد که تا چند ساعت دیگر چاقو، قمه و قداره و داس و ساطور می شود. آنها خودشان را به کار و <<چه کنم های شان>> را به روزمرگی ها سپرده اند. حرکات هماهنگ و تند دست ها، صیقل زدن و سوهان کشیدن چاقوها، تجربه عرق ریزان دایمی است و <<بهنام>> با دست های تیزوفرز درحالی که عرق از شقیقه هایش فرومی چکد، آخرین صیقل را به جان قمه ها می کشد: <<امسال یک دهم قبل هم فروش نداشتیم. هر کسی هم خریده، با سلام و صلوات برده. یک سری هم قاچاق بردند عراق. قمه ای که ما می زنیم تو ایران فروش نمی رود. مشتری های ما همه تاجران عراقی اند، اما امسال خیلی کمتر آمدند.>> امسال برای چاقوسازان زنجان، برای بهنام و حمید و عباس با همه سال ها فرق می کند. طرحی که تعدادی از نمایندگان مجلس به دنبال تصویب آن بودند، یک سال پیش در صحن علنی مجلس رأی آورده و در یک قدمی نهایی شدن است: <<ممنوعیت حمل، تولید و عرضه سلاح سرد>>. هنوز این مصوبه به قانون تبدیل نشده، حال بازار چاقوسازی زنجان زار است: <<هنوز قانون نشده، سخت می گیرند. بعضی شهرها اجازه نمی دهند مغازه های چاقوفروشی کار کنند، بار چاقو را توقیف می کنند. کار به جایی رسیده که در بعضی شهرها بیشتر دستفروش ها چاقو می فروشند و مغازه ها اجازه ندارند، از ترس جریمه و برخوردها جمع کرده اند. چاقوسازی در زنجان، یک صنعت بوده، ما عمری با این حرفه زندگی کردیم، اما با تصمیمی که الان گرفتند، عملا این حرفه در جایگاه صنایع دستی خرد قرار گرفته.>> این حرف های بهنام است، از چاقوسازان نسل جدید، یک قمه ساز حرفه ای که سه سال است صندلی اش را کنار صندلی پدر گذاشته. در زنجان چاقوسازی، هنری است که قرن ها از پدران به پسران به ارث رسیده. نسل به نسل و سینه به سینه. هنوز هم در کارگاه های پراکنده در شهر، پسران از روی دست پدران چاقو می سازند، بعضی ها از تکرار و کلیشه گریخته، کم کارند و چاقوها را فاخر و گرانقیمت می سازند، برای کلکسیونرها و برخی دیگر تن داده به روزمرگی و تکرار، اما ماهرند در ساخت تنها یک مدل که برند آنها و به نام آنهاست: <<چاقو در بازار زنجان تنوع گسترده ای دارد. چاقوهای شناسنامه دار با امضای سازنده شان معتبرند. درواقع چاقوسازان دو گروه اصلی را شامل می شوند، کسانی که چاقو را به شکل یک اثر هنری می سازند؛ صنایع دستی محض که ارزشمند است و بعضی از انواع آن چند هزار دلار فروش می رود و گروهی که برای زندگی و مصارف روزمره تولید می کنند: داس، ساطور و چاقوی آشپزخانه و میوه خوری و چاقوی سلاخی.>> حالا فرقی نمی کند آنها از کدام گروه باشند، امروز صورت مسأله برای شان یکی است. شروع ماجرا سازمان پزشکی قانونی سه سال پیش گزارشی درباره آمار قتل هایی منتشر کرد که با سلاح سرد انجام شده بود. این گزارش نشان می داد تقریبا در فاصله یک دهه یعنی از سال 82 تا 92 بیش از ۱۰ هزارو۶۰۰ نفر در کشور با استفاده از سلاح سرد به قتل رسیده اند. گزارشی که در زمان انتشار، نگرانی های زیادی ایجاد کرد و یافته های آن بیشتر مورد توجه منتقدانی قرار گرفت که معتقد بودند، کاستی های قانونی درباره حمل سلاح سرد و پیش بینی نشدن مجازات های بازدارنده در این باره، زمینه های ارتکاب قتل را در ایران تشدید کرده است. از وکلای دادگستری گرفته تا قضات صاحب نام. یک سوی ماجرا هم پلیس آگاهی از مدافعان اصلی تشدید مجازات برای حاملان سلاح های سرد است که پیشتر هم بارها تقاضای تجدیدنظر در قوانین مجازات اسلامی و پیش بینی مجازات های جدید را مطرح کرده بود. براساس اعلام پلیس آگاهی، از سال 80 تا سال 95، به طور میانگین ۳۵ تا ۴۵ درصد جرم قتل در کشور با سلاح های سرد و ازجمله قمه، قداره، چاقو و شمشیر صورت گرفته و این آمار در شهرهای بزرگ بالاتر از 60 درصد بوده است. اما درنهایت این نمایندگان مجلس بودند که اصطلاحاتی در ماده 617 قانون مجازات اسلامی و الحاق تبصره های تازه ای به آن را خواستار شدند. براساس ماده 617 قانون مجازات اسلامی هر فردی با چاقو یا هر وسیله دیگر تظاهر به قدرت نمایی کرده و برای مردم ایجاد مزاحمت کند، به حبس از 6 ماه تا 2 سال و تا 74 ضربه شلاق محکوم خواهد شد. در بازنگری های جدید علاوه بر این، حمل، تولید و عرضه چاقو و سایر ادوات مشابه، جرم تلقی شده. این همان نقطه اختلافی است که در سال های اخیر، پیشنهادات نمایندگان مجلس را برای نقدونظرهای بیشتر به کمیسیون قضائی مجلس برگردانده و در رفت وآمد و اصلاحیه بین مجلس و شورای نگهبان نگه داشته است و حالا آخرین اصلاحیه مجلس در انتظار اعلام نظر نهایی شورای نگهبان است. تبصره پیشنهادی مجلس در آخرین اصلاحیه به این شرح ارایه شده: <<حمل ادواتی مانند قمه، شمشیر، چاقوی ضامن دار، ساطور، قداره و پنجه بوکس که صرفا به منظور درگیری فیزیکی و جرح به کار برده می شود، جرم محسوب شده و مرتکب به حداقل مجازات مقرر در این ماده محکوم می شود. واردات، تولید و عرضه سلاح های مذکور ممنوع است و مرتکب به جزای نقدی درجه 6 محکوم شده و حسب مورد این سلاح ها به نفع دولت ضبط و معدوم می شود.>> نقد و نظرها درباره اصلاحات قانونی جدید، در یک سال ونیم گذشته بین اتحادیه چاقوسازان زنجان، سازمان میراث فرهنگی و نمایندگان این ستاد و کمیسیون قضائی مجلس و شورای نگهبان فراوان بوده، موافقان معتقدند حمل و استفاده از سلاح سرد زمینه ساز افزایش ارتکاب جرایم به ویژه جرایم منجر به جرح و قتل می شود، از آن سو تولیدکنندگان و فروشندگان چاقو معتقدند اگر به زمینه های اجتماعی و اقتصادی فعالیت های آنها در فرآیند این بازنگری توجه نشود، بیکاری و تعطیلی کارگاه های چاقوسازی پیامد منفی قوانین بازدارنده جدید خواهد بود. بیش از هزار کارگاه چاقوسازی در خطر بیکاری محمدرضا جرجیسی، یکی از چاقوسازان زنجان، در یک سال ونیم گذشته در جایگاه رئیس اتحادیه چاقوسازان زنجان، به بسیاری از مسئولان نامه نوشته و این موضوع را تشریح کرده که اگر مجلس در مصوبات جدید، زنجان را به عنوان مرکز اصلی صنعت چاقوسازی مستثنی و برخی ابهامات را شفاف سازی نکند، کسب و کار هزاران نفر در این شهر به مخاطره می افتد: <<مصوبه مجلس هنوز به قانون تبدیل نشده، اما بار روانی قضیه همین الان برای ما مشکلاتی ایجاد کرده است. پلیس در زمینه اجرای قانون تدافعی عمل می کند و شرایط امروز ما این طور است که در زنجان برای فروش چاقو مشکلی وجود ندارد، اما عمده فروش ها نمی توانند کار کنند. پلیس در هر جایی با محموله چاقو مواجه می شود، آن را ضبط می کند. هر محموله چاقو حداقل 7 میلیون تومان قیمت دارد.>> بسیاری از خریداران عمده چاقو، قمه، قداره و ساطور و دیگر محصولات تولیدی کارگاه های چاقوسازی در زنجان، تاجران عراقی هستند. زنجان تا پیش از مصوبات اخیر مجلس و در سال های گذشته سالانه 4 میلیارد تومان صادرات انواع چاقو به عراق داشته، حالا اما تاجران عراقی هم خرید از ایران را محدود کرده اند: <<در سال های اخیر تصمیماتی گرفته شد که عملا بازار کار زنجانی ها را بشدت تحت تأثیر قرار داده. بخش زیادی از درآمد کارگاه های تولید کننده قمه صادرات محصولات شان به عراق است اما الان شرایطی به وجود آمده که تولید کننده نمی تواند حمل بار را تضمین کند، یعنی ممکن است در طول مسیر بار عمده چاقو به ویژه در مسیر محموله های صادراتی به دلیل ابهام ها و برخورد پلیس ضبط شود. هیچ تاجری این خطر را قبول نمی کند. مدتی بود که صادرات تعطیل شده بود، اما طی صحبت هایی که با کمیسیون قضائی داشتیم، مشکلات صادرات قمه از زنجان مرتفع شد، اما همچنان مسائلی وجود دارد که نیازمند شفاف سازی بیشتر است، به ویژه در زمینه حمل محموله های چاقو.>> به گفته جرجیسی، گمرک هم به تازگی با توجه به دستورالعمل های جدید صادرشده از سوی دولت، خروج چاقو حتی از نوع صنایع دستی را منوط به دریافت مجوز کرده و این موضوع، خرید توریست های خارجی را کاهش داده: <<برای مثال گردشگری از فروشگاه ها شبانه روزی صنایع دستی زنجان یک چاقوی تزیینی می خرد و ساعت 2 شب پرواز دارد، یک نفر از اتحادیه باید برود برای شان مجوز صادر کند. آنها که یکی دو تا نیستند، نتیجه این می شود که خرید نمی کنند. این شرایط بازار کار چاقوسازان زنجان را خیلی محدود کرده و آنها بشدت تحت فشار هستند.>> در زنجان تولید کنندگان محصولات صادراتی، تحت تأثیر تغییر و تحولات اخیر شرایط دشوارتری دارند، بنابر گزارش اتحادیه چاقوسازان زنجان، بیش از یکصد کارگاه که پتانسیل صادرات داشتند، تعطیل شده و کارگاه های فعال هم بسیاری از مشتریان شان را از دست داده اند: <<متاسفانه در پی تصمیماتی که گرفته شده و برخوردهایی که با صنعتگران چاقو می شود، ایران امسال بازار قمه و قداره را به چین واگذار کرد. صنعتگران زنجان سالانه بین 2 تا 4 میلیارد تومان صادرات انواع چاقو، قمه و قداره را به عراق داشتند. در مصوبه، چاقوی ضامن دار جزو ممنوعیت هاست، درحالی که چاقوی ضامن دار قلم تراش برندی است که اگر در زنجان تولید نشود، مشابه آن با برند راجرز از انگلستان وارد ایران می شود. این تصمیم به نفع چه کسی بوده، به نفع وارد کننده و به ضرر تولید کننده؟>> چاقوسازان زنجان نه فقط از طریق نماینده های شان در مجلس که برای علی لاریجانی، رئیس مجلس شورای اسلامی، احمد جنتی دبیر شورای نگهبان و هر مقام مسئول دیگری که می توانست در این زمینه تأثیرگذار باشد، نامه ها نوشته اند و خواستار توجه به پیامدهای اجتماعی تصمیمی شده‎اند که ممکن است صنعت چاقوسازی زنجان را با هزاران سال سابقه دچار رکود کند و بیکاری گسترده ای را در این شهر به همراه بیاورد: <<ما در این نامه ها گفته ایم هیچ مخالفتی نداریم با این که قوانین برای برخورد با کسانی که با استفاده از سلاح سرد ناامنی ایجاد می‎کنند، سخت گیرانه شود، اما کسانی که این پیشنهادات را داده اند، تنها یک طرف موضوع را دیده اند، سوی دیگر این سکه هزاران نفر صنعتگری هستند که معیشت و زندگی شان به مخاطره می افتد. جواب آنها را چه کسی می دهد؟ در مجلس یکی از نماینده های موافق گفته با ساطور اختلاس می کنند، والا ما که ندیدیم کسی با ساطور اختلاس کند، اما دید ه ایم که با خودکار بیشتر اختلاس می کنند. این نگاه ها به صنعتگران و هنرمندان چاقوساز و صنعتی که سالانه درآمد و اشتغال زایی قابل توجهی دارد، غیرمنصفانه است. ما بارها به برادران مان در نیروی انتظامی گفته ایم راه حل، برخورد با مسبب خطاست، نه ابزار خطا. کسی که دنبال کار خطاست به ابزارش خواهد رسید، چرا می خواهید صنعت چاقوسازی را در ایران زمین بزنید؟ سالانه 8 هزار نفر در کشور در فصول گرم در دریاها غرق می شوند، راهش این است که دریاها را خشک کنیم؟>> ارزیابی تأثیرات اجتماعی و فرهنگی سیاستگذاری ها در ایران، تازه در آغاز راه است و در بسیاری از موارد طرح و لوایح چه در مجلس شورای اسلامی و چه در دیگر مراجع تصمیم گیرنده مثل هیأت وزیران یا شوراها اغلب بدون توجه به پیامدهای اجتماعی آن به تصویب می رسد. این درحالی است که در بسیاری از کشورهای جهان، طرح و برنامه ها و تصمیمات جدید به ویژه در زمینه قانون گذاری بدون پیوست های اجتماعی و فرهنگی (که امکان بررسی همه جانبه تأثیرات اجتماعی بر ذینفعان گوناگون را فراهم می کند) در دستورکار نهایی، پارلمان ها، شوراها و سایر مراجع تصمیم گیرنده قرار نمی گیرد و تجربه نشان داده قانون گذاری بدون توجه به زمینه های اجتماعی، اقدامی برخلاف اهداف توسعه ای، پرهزینه و زمینه ساز گسترش نارضایتی های اجتماعی است. تجربه اخیر و پیش بینی محدودیت های قانونی برای تولید، حمل و عرضه سلاح سرد از نمونه مصوباتی است که بدون توجه به پیامدهای اجتماعی و با رویکردی یک سویه و تک بعدی و دیدگاه قضائی و جنایی در دستورکار مجلس قرار گرفته و ابعاد دیگری ازجمله تأثیرات اقتصادی آن بر کسب وکار جمعیت کثیری از چاقوسازان مورد غفلت قرار گرفته است. پیامدهایی که می تواند در شهری مانند زنجان که با مسأله بیکاری هم دست به گریبان است، تأثیرات گسترده اقتصادی و اجتماعی به بار آورد. این شرایط نشان می دهد توجه به پیامدهای اجتماعی حتی در ساختارهای کلان سیاست گذاری کشور هم ناشناخته مانده، به گونه ای که حتی مجلس شورای اسلامی که پشتوانه مطالعاتی چون مرکز پژوهش های مجلس را نیز در کنار خود دارد، در شناخت حوزه های نفوذ و اثرگذاری مصوبات در دست اقدام، فاصله معناداری با جامعه دارد. در صورتی که حرف مجلس بدون توجه به مشکلاتی که تبصره جدید برای چاقوسازان ایجاد می کند به کرسی بنشیند، یکی از نتایج زودهنگامش تعطیلی بسیاری از کارگاه های تولید کننده چاقو در زنجان خواهد بود. شهری که آمار بیکاری در آن 10 درصد و آمار بیکاری جوانانش حدود 17 درصد اعلام شده است. در چنین شرایطی پیامدهای ناشی از یک تصمیم یک جانبه و بخشی نگرانه، زندگی صدها و بلکه هزاران نفر را به مخاطره خواهد انداخت که اتفاقا کمترین میزان وابستگی به دولت را داشتند و نان از بازوی خود می خوردند. کسب وکار این روزها در بازار زنجان، جدا از صادرکنندگان برای چاقوسازانی که بیشتر به جنبه های هنری و صنایع دستی کار علاقه مندند هم تعریفی ندارد. <<محمدرضا فرجیان>> از استادکاران هنر چاقوسازی در زنجان، رکود یک سال اخیر در این بازار را بی سابقه می داند: <<بازار شرایط نگران کننده ای دارد. فروش و سفارش بشدت کاهش یافته و ما نگران پیامدهای مصوبه جدید مجلس هستیم که مبادا همان شرایطی که در دو دهه پیش برای مسگران زنجان اتفاق افتاد و بسیاری از آنها تعطیل شدند، این بار برای هنرمندان چاقوساز تکرار شود. ما همچنان کارهای جدید تولید می کنیم، اما وقتی مشتری نیست، این حرفه خودبه خود جمع می شود. چاقوسازان هم تحت تأثیر واردات چاقوهای چینی هستند و هم مشکلات اخیر در یک سال گذشته، زیرا تحت تأثیر محدودیت های جدید، بخشی از مشتری های شان را از دست داده اند. کار ما تولید چاقوهای سفارشی برای موزه‎ها، مجموعه داران و... است. ترکیه، کشورهای حاشیه خلیج فارس و آلمان مشتریانی هستند که کارهای اصیل ایرانی را خریداری می کنند، اما الان خروج این آثار مستلزم تایید وزارت دفاع است، پروسه ای که تقریبا سه ماه زمان می برد. گردشگر یا مشتری که نمی تواند سه ماه صبر کند. مشتری های ما همه از دست رفتند.>> به گفته او شرایط جدید موجب شده مشتریان به ویژه تاجران خارجی، محصولات چاقوسازان را با قیمت نازل تری بخرند: <<وقتی می بینند ما این طور در فشار هستیم، قیمت ها را پایین می آورند. تاجران عراقی برای یک شمشیر سفارشی و دست ساز به طور متوسط 6 میلیون تومان پرداخت می کردند، حالا همان ها می آیند و می گویند یک کار از را ما 2میلیون تومان می خرند و ما هم چاره ای نداریم. به جای این که از این ظرفیت و بازارهای کشورهای همسایه به سود اقتصاد و صنایع دستی ایران بهره گرفته شود، فرصت ها از ما گرفته شده و رقبا پیش افتاده اند. چشم انتظار آخرین خبر حاج حیدر دست از کار نکشیده و هر روز در همان ساعت مقرر چراغ های کارگاه کوچکش را روشن می کند، حوصله حرف زدن ندارد. محموله داس هایش را چند وقت پیش در راه رشت توقیف کردند. حالا هلال داس را می چرخاند روی دستگاه، داس مثلا موم می چرخد توی دستانش: <<هر کی به هر کی شده، بعد از این همه سال کار و تو این بازار خراب، دیواری از دیوار ما کوتاه تر نبود؟ این همه بیکار در زنجان هستند، حتما می گویند ما هم روی همه آنها. این گوشه شهر سرمان به کار خودمان بود. از آلمان می آیند و بچه های چاقوساز ما را روی دست می برند، احترام می کنند به هنرشان، بعد این جا در کشور خودمان با ما چنین می کنند، ما بی خطرترین آدم های این شهریم، چاقوسازان تنها کسانی اند که چاقو ته جیب شان پیدا نمی شود.>> در زنجان همه چاقوسازان از آخرین خبرهای این مصوبه باخبرند و می دانند حالا اصلاحیه مجلس که در شورای نگهبان است، اگر همین آخرین اصلاحیه هم تایید شود، کار برای آنها سخت تر خواهد شد. آنها منتظر آخرین خبر هستند. در کارگاه های به هم چسبیده پشت بازارچه، چاقوسازان پشت پنجره های بلندقدی گلدان های سبزشان را چیده اند. شمعدانی و پیتوس، حسن یوسف و انواع گیاه های رونده را. شاید همین سرزندگی برگ های سبز، بار طاقت فرسای کوبیدن بر ورق های فولاد و فنر را از شانه های شان برمی دارد و زندگی را به یادشان می آورد.