روزنامه شهروند کد خبر: 118616 تاریخ خبر: ۱۳۹۶ يکشنبه ۵ آذر در سینه‌های مردم عارف مزار ماست | حسین امینیان ندوشن| انسان هایی که اندیشه خدمت دارند، قاعدتا به دنبال راه هایی هستند تا بتوانند از هر امکانی استفاده کنند تا درجه خدمت و کار خیر را توسعه دهند. کشف راه های تازه ازجمله این موارد است که این گروه از خیرین به انجام آن اقدام می کنند تا مُهر و نشان تازه ای از خود بر جای بنهند. برخی از این مسیرهای تازه خود اسباب شکستن تابوهایی می شود که زیست و زندگی ما را در خود محصور کرده و گسستن این بندها خود کاری کارستان است و مردان و زنانی را می طلبد که پهلوان چنین میدانی باشند. اقدام زنده یاد محمدعلی قاسمی، فرهنگی اهل ندوشن و وصیت ایشان مبنی بر اهدای پیکرشان به دانشگاه علوم پزشکی برای استفاده های علمی و پزشکی ازجمله این اقدامات فرهنگ ساز است که نام ندوشن را دگربار بر صفحه رسانه ها نشانده و وجهی دیگر از ظرفیت های این مکان کوچک اما پربار فرهنگی در کشورمان را بازتاب داده است. مکانی کوچک که از منظر جغرافیایی مرکز ایران نام گرفته و در دل خود مردان شایسته ای را به جامعه فرهنگی و فکری و علمی ایران بخشیده است. سرزمینی که تاریخی کهن دارد و این دیرینگی به آن شکوهی ویژه بخشیده است تا در مقاطعی این چنینی همچنان ببالد و فرهنگ سازی کند. نگارنده از سال های کودکی و جوانی با خانواده مرحوم قاسمی آشنا بودم. عموی ایشان که معلم من در مدرسه ناصرخسرو (سال های پیش از انقلاب) بود، به ما علم و ادب می آموخت و سال های حضور در کلاس ایشان ازجمله خاطره انگیزترین سال های زندگی من است که هنوز لذت آن را زیر دندان ذهن و ضمیرم مزه مزه می کنم. سال قبل که ایشان فوت کردند، من به انگیزه درگذشت شان که برحسب تصادف ایشان هم نامشان محمدعلی قاسمی ندوشن بود، یادداشتی نوشتم که به نوعی می تواند توصیفی از حرکت آقای قاسمی برادرزاده باشد که مخاطبان را به آن یادداشت ارجاع می دهم. شادروان قاسمی با این حرکت و اقدام به همگان نشان داد که آدمی اگر بخواهد، حتی می تواند از بدن بی جانش نیز برای کار خیر بهره ببرد و باقیات و صالحاتی منحصربه فرد از خود بر جای گذارد. اهدای جسد به دانشگاه های پزشکی از آن جهت اهمیت دارد که برابر اذعان و اعتراف نهادهای مسئول در ایران کمبود های اساسی وجود دارد و عموم خانواده ها تمایلی به این کار ندارند. چه بخواهیم و چه نخواهیم، هر دانشکده پزشکی در کشور نیازمند یک تا دو جسد در سال است تا بتواند در بخش و درس تشریح، آن را به شکل علمی و عملی به دانشجویان پزشکی آموزش دهند. از این منظر است که اهدای جسد و فرهنگ سازی در این زمینه بسیار مهم و تاثیرگذار است. این کار البته امری چالش برانگیز است و نیازمند نوعی بسترسازی فرهنگی برای خانواده و بستگان و فرزندان، چراکه در فرهنگ ما ایرانیان، پیکر فرد مرده، خود وضع و موقعیتی قدسی پیدا کرده است و بازماندگان برای آن حرمت و احترامی قائلند و با برگزاری مراسم تدفینی در خور نام و شأن افراد، با حضور بر مزار یا تربت فرد مرده به او و یادش احترام می نهند. نکته مهمتر در این ماجرا سهم بازماندگان است که به نظر می رسد خود مرحوم قاسمی توانسته با توجیه آنها دست به چنین کاری کارستان بزند. آنها نیز با توجه به تمامی عواقب این کار چالش برانگیز خطرپذیری کردند و برای شادی روح آن مرحوم همان کاری را انجام دادند که او به آن راضی بود. در این فرصتی که من خبر اهدای پیکر مرحوم قاسمی را شنیدم، با همسر گرامیشان تماسی داشتم و از این کارشان تجلیل کردم و ایشان گفت که به اتفاق همسرشان به دانشگاه پزشکی تهران رفتند و با امضای خود بر این تصمیم مرحوم قاسمی مهر تأیید نهادند. جا دارد و پسندیده است که از این بانوی شجاع هم قدردانی کنیم که چنین تصمیم جسارت آمیزی را اتخاذ و با همسرشان در این راه چالش برانگیز همراهی کردند. حال درنظر بگیرید فردی که چنین پیش زمینه ای از فرهنگ کفن و دفن و مراسم ترحیم، در ذهن دارد و با توجه به تمامی این شرایط، تصمیم می گیرد پشت پا به تمامی این قید و بند ها زده و از خیر جسد مرده خویش هم بگذرد. به قول مولانا: ای دل زجان گذر کن، تا جان جان ببینی بگذار این جهان را، تا آن جهان ببینی تا نگذری ز دنیا، هرگز رسی بعقبی؟ آزاد شو از اینجا، تا بی گمان ببینی گر تو نشان بجویی، ای یار اندر این ره از خویش بی نشان شو تا بی نشان ببینی تا به آنجایی برسد که حتی نشانی فیزیکی هم از او برجای نماند. اما کیست که نداند به قول حافظ شیرین سخن: بعد از وفات تربت ما در زمین مجوی در سینه های مردم عارف مزار ماست