حسین عبدی کارشناس فوتبال
بارسلونا در بازیهای اخیر خود نشان داده که افت محسوسی داشته و فاصلهاش در جدول لالیگا با رئالمادرید نیز کاملا این موضوع را نشان میدهد. به هر حال این افتوخیزها برای باشگاههای بزرگ هم رخ میدهد و مسائل انگیزشی در آن تأثیرگذار است. البته قطعا در تیمی مثل بارسلونا روشهایی برای ایجاد انگیزه وجود دارد اما شاید گاهی اوقات روند رو به رشد یک تیم که متوقف میشود، دیگر بازگرداندن آن به حالت عادی کار سختی است. مثلا لیونل مسی نسبت به چند سال قبل سنش بالاتر رفته و از انگیزه کمتری برخوردار است تا خودش را مطرح کند. شاید محتاطتر بازی میکند و فقط میخواهد از تجربهای که دارد، استفاده کند. دیگر آن جسارت دوران جوانی همراه با انجام کارهای پرریسک در زمین را ندارد. صحبت از کنار رفتن لوئیس انریکه هم شده که شاید برای خودش هم بد نباشد، در پایان سال از بارسلونا خارج شود. وقتی یک مربی در یک باشگاه به بنبست میرسد، قطعا میتواند راه جدیدی را برای خودش باز کند و نباید روی نیمکت یک تیم درجا بزند. جدایی انریکه با وضع فعلی میتواند به نفع بارسلونا و خودش باشد تا یک تفکر جدید به این تیم وارد شود. به هر حال با اینکه انریکه در سال نخست حضورش توانست سهگانه را فتح کند اما باز هم انگیزههایی داشت که جامهای بیشتری کسب کند و به رکورد گواردیولا برسد اما به نظر میرسد دوران او هم در بارسلونا به اتمام رسیده است. مشکل تیم انریکه اینجاست که حریفان سبک بازی ستارههای بارسلونا را که شباهت زیادی به 3سال قبل دارد، میدانند و راههای مقابله با آن را در نظر گرفتهاند. مثلا در همین 2 بازی اخیر بارسلونا نیمار، مسی و سوارز کمفروغ بودهاند چون راهی برای نفوذ پیدا نمیکنند و تیمهای مقابل اکثر راه بستن مسیر گلزنی آنها را بلد هستند. شاید فقط درباره مسی بتوان این نکته را هم در نظر گرفت که موفقیتهای اخیر رونالدو ناخودآگاه روی او تأثیر منفی گذاشته است. به هر حال لیونل مسی هر ساله مدعی به دست آوردن چنین جایگاهی است اما امسال تمام جوایز به رونالدو رقیب همیشگی او رسید و این یک نمره منفی در کارنامه ستاره آرژانتینی محسوب میشود. جدا از اینکه هر ستارهای باید در قالب تیم فرو برود، افتخارات شخصی باعث ایجاد انگیزه در یک بازیکن میشود که فعلا دنیا به کام رونالدو است.