حسین معصومی همدانی عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی

زنی بسیار دانشمند را از دست دادیم، او در دانشگاه‌های معتبری درس خوانده و از خانواده اهل علمی ‏بود که افرادی چون دکتر محمد قریب، دکتر عبدالعظیم قریب و دکتر عبدالکریم قریب در آن پرورش یافته و برخاسته ‏بود. تخصص خانم دکتر قریب در زبان‌های باستانی ایران به‌ویژه زبان سُغدی بود و فرهنگ‌نامه معتبری هم برای این زبان ‏نوشت. زبان سُغدی یکی از زبان‌هایی است که واژه‌هایی از آن در زبان فارسی امروز باقیمانده است، حتی همین الان در ناحیه‌ای از کشور تاجیکستان مردم به یکی از شاخه‌های این زبان تکلم می‌کنند بنابراین اقدامات دکتر قریب در شناسایی زبان فارسی، ‏تحول زبان فارسی و در کل زبان‌های‌ ایرانی بسیار مهم است. بسیار زن دانش دوست و متواضعی بود و معمولا اگر در حوزه‌‏ای تخصص نداشت به سختی می‌شد او را وادار کرد وارد بحثی درباره آن شود. محبوب دانشجویان و همکارانش بود و ‏امیدوارم راهی که در خدمت به فرهنگ ایران رفته بود، دانشجویانش ادامه دهند. رشته زبان‌های باستانی ازجمله رشته‌‏هایی است که خروجی‌های خوبی داشته و رشته موفقی بوده است و چند نسل شاگردان خوب از مکتبی که او جزو موسسانش بود، ‏بیرون آمد و این توفیق کمی نیست. دکتر بدرالزمان قریب با وجود اینکه به‌طور مرتب برای تدریس به خارج از کشور می‌رفت ‏اما هیچ وقت به نظر نمی‌رسید قصد ماندن در آنجا را داشته باشد، درواقع آن نسل فرق می‌کرد و دلبستگی دیگری به این آب ‏و خاک داشت اما الان نمی‌دانم چرا این دلبستگی کم شده است. شاید باید درباره این موضوع به اعمال خودمان نگاه کنیم و پی ‏ببریم که چرا مردم طالب رفتن از ایران هستند. البته من سنم کم نیست اما ایشان خیلی بزرگ‌تر از من بود و به بیانی مثل مادر من ‏بود و با وجود داشتن جایگاه و شخصیت علمی و جهانی، جز نیکی و فروتنی از رفتار ایشان چیز دیگری ندیدم. تا همین ‏چند‌سال پیش و تقریبا تا پایان عمر به کتاب نوشتن ادامه داد اما نمی‌توانست مثل یک آدم جوان کار کند. در گذشته زمانی که باید ‏واژه گزینی‌ها در شورای فرهنگستان تصویب می‌شد، خانم دکتر قریب عضو آن شورا بود و سهم موثری در واژه گزینی و ‏ترکیب واژه‌ها داشت‎.