دوازده‌سال پیش در چنین روزی، برابر سیزدهم فوریه 2008 میلادی، کوین راد، رهبر حزب کارگر و نخست‌وزیر وقت استرالیا به دلیل اجرای سیاست جداسازی از بومیان این کشور عذرخواهی کرد. برای ما و بسیاری از مردم جهان که استرالیا را بیش از هر چیز با کوالاها، کانگوروها و این اواخر آتش‌سوزی آخرالزمانی‌اش می‌شناسیم، واژگانی چون «بومیان استرالیا» و «سیاست جداسازی» شاید معنی چندانی نداشته باشد. شاید ندانید اما بومی‌های استرالیا براساس اعلام نتایج برخی تحقیقات ژنتیکی ازجمله قدیمی‌ترین جوامع انسانی حال حاضر دنیا به شمار می‌روند و باز با این حال در کشوری پیشرفته و غرق در دموکراسی چون استرالیا هنوز جایگاه واقعی خود را آن‌طور که باید و شاید نیافته‌اند. 18سال پس از اینکه استرالیا را جیمز کوک ، سیاح شهیر انگلیسی کشف کرد، کاپیتان آرتور فیلیپ بریتانیایی و افرادش پا روی خاک این سرزمین گذاشتند تا استرالیایی‌ها به یاد بیست‌وششم ژانویه 1788 میلادی هر سال در این تاریخ به جشن و پایکوبی بپردازند. اغلب استرالیایی‌هایی که هر سال بیست‌وششم ژانویه شجاعت این افراد را برای به جان خریدن رنج سفری 9ماهه گرامی می‌دارند یا نمی‌دانند یا نمی‌خواهند به یاد بیاورند که دوسوم سرنشینان کشتی کاپیتان فیلیپ و همراهانش را جانیان و مجرمان انگلیسی تشکیل می‌دادند که محاکم بریتانیا رأی به اخراج آنها از خاک این کشور داده بودند. اعتراف به این حقیقت که سنگ جامعه فعلی استرالیا بیش از دو قرن پیش با مجرمان انگلیسی و ایرلندی رانده‌شده از وطن بنا شده است، امروز چندان خوشایند ساکنان این کشور نیست، اما وقتی رفتار غیرانسانی تازه‌واردهای ساکن این مهاجرنشین با بومیان استرالیا را مرورمی‌کنیم، تازه می‌فهمیم آبشخور ددمنشی فوق را در کجا باید جست‌وجو کرد. اما وقتی از سیاست «جداسازی» -که نخست‌وزیر وقت استرالیا را به علت اجرای آن اسلافش مجبور به عذرخواهی کردند- صحبت به میان می‌آید، دقیقا منظور چیست؟ در ابتدای قرن بیستم میلادی دولت استرالیا با اعمال این سیاست، شمار زیادی از کودکان بومی این کشور را به جبر از خانواده‌های خود جدا کرد و سرپرستی آنان را به قیم‌های سفیدپوست سپرد. بهانه دولت وقت استرالیا برای اعمال این سیاست فقدان صلاحیت بومی‌ها برای تربیت فرزندان‌شان بود و این کودکان با هدایت مبلغان مسیحی در کمپ‌ها، یتیم‌خانه‌ها و آنهایی که کمی خوش‌شانس‌تر بودند، در خانه‌های سفیدپوستان اسکان داده شدند. سیاست جداسازی از سال 1915 تا 1959 میلادی با شدت و ضعف اجرا شد و به شکلی موثر بافت جمعیتی بومیان این کشور را تحت‌تأثیر قرار داد.