با توجه به مهاجرت برخی از ورزشکارها به خارج از کشور امروز در شهرونگ ورزشی دو راهکار خیلی کوچیک و جمع‌‌وجور ارایه می‌دهیم تا بتوانیم این مهاجرت‌ها را به حداقل برسانیم.
یک: با ورزشکار مذکور صحبت کنیم و بگوییم که اون بیرون هیچ خبری نیست. برای نمونه هم می‌توان حدود ۲۰۰ ترانه از خوانندگانی که از کشور خارج شده‌اند و الان بلانسبت مثل چی پشیمان هستند و هی به یاد وطن ترانه می‌خوانند آورد. به او بگوییم که آنها لااقل می‌توانند آهنگ بخوانند و خودشان را خالی کنند، تو وقتی دلتنگ شدی می‌خواهی چه‌کار کنی؟ حتما می‌خواهی بروی وسط خیابان و یه خم ملت را به دو خم تبدیل کنی؟ یا لنگت را تا گردن طرف بیاوری بالا و یک ضربه سه امتیازی حواله‌اش کنی؛ پس بهتر است برای پیشگیری از دل‌تنگی احتمالی هیچ‌جا نروی.
دو: باید به ورزشکار مذکور فهماند که هیچ‌جا خانه خود آدم نمی‌شود. برای درک بهتر این موضوع هم بهتر است او را چند روزی در خانه یک نفر دیگر نگه داریم و بهش بگوییم که فرض کن اینجا خارج است و خانه خودت داخل، حالا به نظرت کدام بهتر است؟ فقط حواس‌تان باشد که آن خانه از خانه خودش بهتر نباشد و امکانات بیشتری نداشته باشد؛ مثلا خانه خودش یک اتاق زیرپله‌ای نباشد و خانه‌ای که او را بردید پانصد متر زیربنا و ماساژور حرفه‌ای داشته باشد؛ چون او نه‌تنها انگیزه‌اش را برای رفتن از دست نمی‌دهد، بلکه با سرعت بیشتری از کشور خارج می‌شود.