روز گذشته حرف‌های مریم شجاعی، خواهر مسعود شجاعی ملی‌پوش باسابقه فوتبال در فضای مجازی بازتاب زیادی داشت. در مقاله‌ای که در سایت نیویورک‌تایمز منتشر شده، از قول مریم شجاعی آمده است: «40میلیون زن ایرانی طرفدار تیم‌ملی هستند و برای 4دهه از حضور در ورزشگاه‌ها منع شده‌اند. اگر تیم‌ملی از یک جام‌جهانی محروم شود، به نظرم ارزشش را دارد. مطمئنم درنهایت در 10 یا 20سال آینده، مردم از چنین اتفاقی به نیکی یاد خواهند کرد.» احتمالا اغلب هواداران فوتبال نمی‌دانند که مریم شجاعی یکی از هواداران سرسخت فوتبال و تیم‌ملی است که در دیدارهای خارجی ما در ورزشگاه‌ها حاضر می‌شود و برای جام‌جهانی هم به روسیه رفته بود. او برای دیدار تیم ملی ایران با سوریه هم به ورزشگاه آزادی رفت که نتوانست به استادیوم راه پیدا کند و جزو همان دخترانی بود که با برخورد ماموران مواجه شدند. این همان بازی بود که میهمانی به نام اینفانتینو داشت و دختران تلاش کردند با این حرکت و حضور در کنار استادیوم آزادی بار دیگر به گوش اینفانتینو برسانند که ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌های ایران مرتفع نشده است.
این هفته اخطار شدید فیفا مبنی بر تعلیق ایران از حضور در میادین بین‌المللی و نامه فدراسیون ایران برای دست به سر‌کردن فیفا جزو اخباری بود که مورد توجه فوتبال‌دوستان به‌خصوص زنان قرار گرفت. زنان ایرانی سال‌هاست برای ورود به استادیوم‌های ورزشی تلاش می‌کنند و هنوز به نتیجه نرسیده‌اند. حالا مریم شجاعی می‌گوید: «حتی می‌ارزد که از جام‌جهانی محروم شویم اما درهای ورزشگاه به روی زنان باز شود. این ایده‌ای بود که بسیاری از هموطنان ما هم از آن استقبال کردند. در روزهای اخیر سایت‌های مشهور فوتبال مثل طرفداری هم نظرسنجی‌هایی برای مخاطبان خود گذاشتند که از آنها می‌پرسید حاضرند برای حل مشکل ورود زنان به ورزشگاه فوتبال ما از جام‌جهانی محروم شود یا نه؟ جالب این‌که در تمام این نظرسنجی‌ها که شامل ده‌ها هزار مخاطب هم می‌شد، رأی بالا به حذف ایران از جام‌جهانی بود. پیام این رأی این است که بخشی از مردم گمان می‌کنند گره ساده‌ای که مدت‌هاست گریبانگیر فوتبال و البته زنان ایرانی است، با دست باز نمی‌شود و باید برای آن هزینه گزافی پرداخت.»
حضور تیم‌ملی در جام‌جهانی یک اتفاق بزرگ و افتخارآمیز است و چشم‌پوشی از آن به راحتی ممکن نیست.
چرا بخش بزرگی از هموطنان ما حاضرند از غیبتی ناگوار استقبال کنند؟ به نظر می‌رسد این آرا و حرفی که مریم شجاعی می‌زند، ناشی از عدم‌نتیجه‌گیری میلیون‌ها زن است. زنانی که حضور در ورزشگاه‌ها را حق خود می‌دانند و فکر می‌کنند رایزنی‌ها در داخل کشور نمی‌تواند این زخم دیرینه را درمان کند. کسانی که می‌گویند تیم‌ملی از رویدادهای جهانی بیرون گذاشته شود تا شاید منافذ باز شوند، در واقع تنها امیدشان به این نوع پیگیری‌ها و پس از آن کاری است که صدای همه را دربیاورد و مخالفان حضور زنان را متوجه مطالبات آنها و نتایج این مخالفت کند. واقعیت این است که براساس قوانین فیفا برای حضور هواداران در ورزشگاه‌ها نباید تبعیض فرهنگی و جنسیتی قایل شد. آن‌چه در ورزشگاه‌های ما اتفاق می‌افتد- به‌عنوان آخرین نقطه جهان که هنوز قوانین فیفا و حقوق طرفداران فوتبال را به رسمیت نشناخته‌ایم- تا امروز هم غیرقانونی بوده و با فیفا آن را زیرسبیلی رد کرده است. دفاع از حضور زنان نه مسأله‌ای فانتزی است، نه سیاسی و نه زیاده‌خواهی. این حق زنان است که فوتبال تماشا کنند و تا امروز این حق از آنها دریغ شده. پیگیری حقوق نیمی از جامعه هم موضوعی شخصی یا خواسته یک اقلیت نیست که بشود پشت گوش انداخت. این روند نمی‌تواند تا ابد ادامه داشته باشد. طبیعی است که فیفا به تدریج فشار خود را بیشتر خواهد کرد اما در داخل رئیس‌جمهور در تمام سال‌های گذشته بر حضور زنان در ورزشگاه‌ها تأکید داشته، بسیاری از نمایندگان مجلس، وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال با همه مراکز ذیربط در تماس‌اند تا این مشکل پیش‌پاافتاده درعین حال پیچیده را حل کنند. اما اگر نشود، چه کار دیگری می‌شود کرد. گویا دوستداران فوتبال به جایی رسیده‌اند که بگویند به قیمت محرومیت تیم‌ملی. ما قبلا همچنین هزینه‌هایی دا‌ده‌‌ایم و بابت دخالت دولت در فوتبال در دولت هشتم تعلیق شده‌ایم. اگر سریع‌تر چاره‌ای برای این معضل اندیشیده شود، می‌توانیم امیدوار باشیم که دیگر محرومیت و تعلیق و تنبیه گریبان‌مان را نگیرد.