بحث زیست شبانه و تأیید یا رد آن در شهرداری تهران به یک موضوع اختلافی تبدیل شده است. این موضوع از چنان اهمیتی برخوردار است که ارزش گفت‌وگوی عمومی درباره آن را دارد. یکی از ویژگی‌های شهر تهران همان زیست شبانه آن است. زیستی که می‌تواند ابعاد گوناگونی داشته باشد. شهری که حتی در ساعات ۲۳ و ۲۴ نیز در آن شاهد ترافیک هستیم. البته ناهنجاری‌هایی در این زیست شبانه وجود دارد که نمونه مشهور آن دور دور‌هایی است که در برخی مناطق تهران اتفاق می‌افتد و به نوعی مزاحم مردم محل و شهروندان عبوری می‌شوند. ولی واقعیت این است که زیست شبانه به جزیی جدایی‌ناپذیر از زندگی در تهران تبدیل شده است. این مسأله دلایل خاص خود را دارد. شاید یکی از مهمترین علل آن وضع هوای تهران است. تهران روزهای گرم و شب‌های نسبتا معتدل و حتی خنک دارد و آلودگی هوا در روزها بیشتر است. بنابراین مردم نمی‌توانند عصرها و روزها در عرصه عمومی حاضر شوند؛ درحالی که از غروب به بعد، به‌ویژه در اواخر شب که هوا خنک است، امکان حضور در اماکن عمومی به راحتی فراهم می‌شود. حمل‌ونقل با خودروی شخصی نیز این امر را تشدید می‌کند، زیرا در طول روز به دلیل محدودیت‌های ورود به برخی مناطق و نیز فقدان فضای لازم برای توقف خودروهای شخصی، در نتیجه مردم حضور شبانه را ترجیح می‌دهند. قیمت و عرضه برق نیز نقش مهمی در تسهیل زیست شبانه دارد. پیک برق ایران تا ساعت ۲۳ است و پس از آن عرضه برق به اندازه کافی است و این به نفع شرکت برق و جامعه نیز هست، زیرا از ظرفیت خالی تولید برق استفاده می‌شود.
وجه دیگر زیست شبانه اشتغال است. گرچه آمار دقیقی در این زمینه وجود ندارد ولی به نظر می‌رسد که سهم زیست شبانه در اشتغال مردم و اقتصاد تهران کم نباشد و حتی می‌توان گفت ظرفیت‌های بیشتری از این‌که هست را دارد. محدودیت‌های اوقات فراغت در طول روز می‌تواند در زیست شبانه جبران شود. کافی است یک شب به پارک‌های موجود در سطح شهر رجوع کنیم و این واقعیت را ببینیم. زیست شبانه از این جهت عموما در تابستان و بهار و اوایل پاییز اهمیت دارد. این زیست مبتنی است بر یک نیاز و ضرورت اجتماعی. اگر مانع آن شویم، مردم آن را به فضای خصوصی منتقل می‌کنند و عوارض این‌گونه گذران زیست شبانه بر کسی پوشیده نیست. بنابراین بهتر است که فضای عمومی را برای این‌گونه از زیست فراهم کنیم.