در جامی که کمجمعیتها توانستند تا مراحل نهایی پیش بروند، اینکه بلژیک 10 میلیون نفری با بهترین تیم تاریخش(به گواه کارشناسان) مدال برنز را بر گردن بیاویزد، کاملا منطقی به نظر میرسد. درست مثل فوتبالی که ستارههای تیم روبرتو مارتینز از روز اولی که به مصاف پاناما رفتند تا همین چند ساعت قبل مقابل انگلیس به نمایش گذاشتند. آنها با جمعی از چهرههای شناخته شده میدانستند که از جام بیست و یکم چه میخواهند و هرچند در گام یکی مانده به آخر با بدشانسی از رسیدن به فینال بازماندند اما همین که در ردهبندی انگلیس پرسابقه را با دو گل شکست دادند و یکی از تیمهایی لقب گرفتند که روی سکو میروند یک افتخار بزرگ برایشان محسوب میشود. مردم کشوری که شعارشان یکپارچگی است، حتی اگر دست بازیکنان ملیپوش آنها هم به جام نرسیده باشد، با بهترین عنوان فوتبالشان شب را با شادی به صبح رساندند و به دل تاریخ جامهای جهانی رفتند؛ آن هم با تیمی دوستداشتنی و ستارههایی که خیلی وقتها برایشان در طول یکماه گذشته سوت و هورا کشیدیم.