| پرویز عینی| آموزگار|

ما انقلاب کردیم، چون بشدت با وضع موجود مخالف بودیم،‏ اما دقت کرده‌اید قریب 40‌سال از انقلاب می‌گذرد، هنوز هم هیچ‌کس مدافع وضع موجود نیست. ‏هنوز هم در فضای سیاسی با حمله به وضع موجود می‌توان رأی جمع کرد. جناح‌های مختلفی در عرصه ‏سیاسی با هم رقابت می‌کنند، گاه نزاع؛ چند گام عقب‌تر از حالت جنگی است، اما همه جناح‌های سیاسی ‏در این نکته مشترکند که به وضع موجود حمله می‌کنند، اگرچه حمله هر کس از موقعیت و جایگاهی ‏متمایز است. ‏
تاریخ که بخوانید متوجه می‌شوید شاه نیز که انقلاب علیه او به راه افتاد با وضع موجود بشدت ‏مخالف بود. به همین سبب بود که به انقلاب سفید خود افتخار و موضوعیت رژیم خود را حرکت ‏به سمت اهداف انقلاب خود تفسیر می‌کرد. ‏چگونه است که همه با وضع موجود مخالفیم. ‏این همه مخالفت با وضع موجود در کجا ریشه دارد؟ ‏
مخالفت عمومی با وضع موجود، تنها ترجمان آن است که همه ما در دوران مدرن، از موضع و موقع ‏فعلی و عینی خود فاصله گرفته‌ایم. روشنفکران‌مان بیشتر در هوای مسحورکننده مفاهیم و باورهای ‏ایدئولوژیک خود به سر می‌برند، توده‌ها نیز محو تماشای صحنه‌های رویایی روشنفکران، در خلسه رهایی ‏خود مست‌اند. حکومت‌کنندگان نیز البته در این زمینه رقیب سرسخت روشنفکرانند، آنان نیز در تولید ‏گفتارهای مدهوش کننده کم نمی‌آورند. ‏
البته قدرت روشنفکران برای تولید چنان صحنه‌هایی به پایان می‌رسد. آنگاه توده‌های مستی که دیگر از ‏جهان خود فاصله گرفته‌اند، هوشیاری‌شان نگران‌کننده است. هوشیاری مردمی که دهه‌هاست فراموش ‏کرده‌اند که در فضای متعارف زندگی روزمره خود زیست کنند، واقع‌بینانه وضع خود را مورد تحلیل قرار ‏دهند و در حل مشکلات عینی خود به راه‌های عینی تمسک جویند. چنین است که زمانه، زمانه ظهور رابین‌هودها و زوروهای سیاسی است. کسانی که نه به سحر گفتار، بلکه ‏به سحر عملیات سرگرم‌کننده، خلسه می‌آفرینند. تا اطلاع ثانوی سیاست یعنی همینی که هست و البته امیدی سیزیف‌وار که می‌گوید: این نیز نخواهد پایید.